Het deed iets met mij de brief die ik van de week kreeg van de katholieke kerk die bij mij om de hoek staat. Een groot toonaangevend gebouw die gesloten gaat worden. Het gekke is dat ik er nooit kom. Maar deze kerk heeft een samenwerkingsverband met de kerk waar ik altijd kwam in mijn jeugd. Ik betaal jaarlijks mijn bijdrage voor een gebouw waar ik nooit kom en het raakt me dat hij nu gesloten gaat worden. Beste een gek gevoel! Het is de verbinding met mijn verleden. Met mijn ouders naar de kerstnacht in de sneeuw. De kruiswegstaties lopen in de paastijd toen ik in de tweede klas zat. Elke vrijdagmorgen naar de kerk en een bloemetje achter je naam krijgen op het schoolbord. Het koor waar ik een fijne tijd mee beleefde. En alle mensen die ik ken omdat ik ze bekeek als ze ter communie waren geweest en langs de banken liepen. Ik woonde in een dorp dus iedereen kende iedereen.Ik kan zeggen een waardevolle tijd. Door mijn trouwen raakte ik meer verweven met de protestante kerk. Daar kwam ik regelmatig en nu, zo nu en dan. Door de brief kwam ineens de gedachte binnen: Stel je nu eens voor dat er een brief op de deurmat ligt met de inhoudt dat alle kerken gaan sluiten. Dat is een pijnlijke gedachte. Mijn veranderde en diepe verbondenheid met God en engelen heeft een plek gekregen in mijn meditatie kamer. Maar ik kan niet zonder die anderen. Ik hou de verbondenheid met de kerk door het klein beetje vrijwilligers werk wat ik doe. Wat moet ik met die pijnlijke gedachte? Waar hoor ik dan nog bij. Hoe moet dat dan? Hoe waardevol is de gemeenschapszin. Dan denk ik aan de komende kerstdagen. Het was nogal wat om het te plannen. Doordat we te maken hadden met schoonfamilies van de kinderen konden er pas laat plannen gemaakt worden. Sinds het overlijden van mijn moeder in 2014 vieren we het ook met mijn zus en kinders. We zijn er uitgekomen en we zijn met 13. Afgelopen week kreeg ik van mijn nichtje een kerstkaartje. Zo een leuk klein vierkant kaartje. De tekst raakte mij: Allerlei wensen voor 2019 en "ik zie jullie op eerste kerstdag heb er heel erg veel zin in" Ik hoorde haar stem doorklinken in de woorden en voelde wat het voor haar betekend. Dan besef ik me dat het fijn is om ergens bij te horen, bij een familie. Maar hoe moet het dan met de kerk? Ik weet het niet. Ik ben geraakt door de brief en ga er nog eens over na sudderen. Nog geen passende gedachte. Maar wel het gevoel dat er een samen zijn is met kerst die wordt gewaardeerd. Waarbij we mogen delen over verleden, heden en toekomst. Waar we genieten van de jongste van 8 maanden en de oudste van 87 jaar en alles daar tussen waar we elkaar kunnen bemoedigen en troosten met de worstelingen van het leven. Ik wens iedereen waardevolle kerstdagen. Daarbij een P.S. Noem tijdens de kerstdagen de namen van hen die er in de herinnering bij zijn.
