Het is maandag 3 mei 2021. Vandaag is het de laatste tocht in Nederland. We starten in Scheulder, vlak bij het terras waar we gisteren eindigden. Een nacht slapen is verkwikkend geweest. De route loopt recht toe recht aan op Maastricht af over het plateau van Margraten. We besluiten om te starten in stilte om te overdenken wat de pelgrimstocht ons gebracht heeft. Als we weer bij een fantastische holle boom komen delen we onze inzichten over de tocht. Beide hebben we genoten om in de corona tijd een doel te hebben, buiten te kunnen zijn in de winter. Het delen over levensvragen was zeer inspirerend. Marijke kon mij met een directheid rake vragen stellen. Ik denk aan mijn overdenkingen bij de St. Nicolaaskerk in Amsterdam. Ik ervaar dat door het lopen ik dicht bij mijzelf kan blijven. Hoofd en hart komen door buiten zijn gemakkelijk dicht bij elkaar. Er was ruimte om over thema's uit mijn leven na te denken. Het delen daarover met Marijke was verhelderend. Ze is een uitstekende wandelcoach. Walk en talk zoals Marijke het noemt. Het was fijn dat we elkaars taal goed begrepen. Geen oordeel ervaren, dat was een rijkdom. Dat ik met mijn levenservaring Marijke weer kon inspireren voelde ook bijzonder. Ik ben door de gesprekken met Marijke op het pad gekomen van Edith Eva Eger. Haar boek: "De keuze" is zeer aan te bevelen. Edith Eger (Auschwitz overlevende) is een inspirerende persoonlijkheid van 93 jaar. Ze benoemt dat je leert tot aan je dood. Dat is ook mijn visie. Daarnaast ben ik een studie aan het maken van het boek: "Maak kennis met je innerlijke familie" (A. Klijn). Met deze boeken onderzoek ik een leven lang leren proces.
Nadat Evert zich bij ons heeft gevoegd delen we ook zijn bevindingen. Zijn dienstbaarheid was een ontdekking. Geduld moest er zijn om zijn nek te laten herstellen. De mooie gesprekken met ons drieën waren goud. Het was een bijzondere tijd in deze rare coronatijd.
We lopen weer verder en komen in Cadier en Keer, de splitsing Rome/Maastricht. Na dit punt midden in de natuur doen we een ritueel. We schrijven allebei iets op een steen die we gevonden hebben op het pad. Een wens/boodschap aan de ander. Dat verstoppen we op het pad. Als de ander dan hier weer langskomt mag het mee als start van een nieuw traject, verbonden met elkaar. Ik stop het in een spleet van een boom. Nu maar duimen dat er geen geocatchers komen. Ook ik zal ergens mijn steen vinden. We delen nog presentjes uit aan elkaar. Zo leuk! Dan lopen we Maastricht binnen. Wat een drukte. Dat komt zo binnen als je zo uit de natuur komt. We gaan de St Servaas binnen maar door schoonmaak werkzaamheden word ik daar niet echt geïnspireerd. Ik kan me niet concentreren bij de stofzuiger en druk heen en weer lopende mannen met poetsspullen.
Eenmaal buiten merk ik ook dat ik moet eten, het is half drie. Op het vrijthof vinden we na wat wachten een tafeltje waar we met z'n drieën kunnen zitten. Daar zak ik in mijn triomf gevoel. We hebben het gehaald. Ik laat een bescheiden traan. Na de thee die goddelijk smaakt en een super lunch aangeboden door Marijke gaan we naar Maria Sterre der Zee. Daar is het stil, daar in de donkere kerk met een serene stilte komt het beter binnen dat we er zijn. Als we daarna nog een stempel in ons pelgrims paspoort krijgen van een alleraardigste pater, is deze dag compleet. O nee, Marijke trakteert zichzelf nog op een ijsje. Dan komt de 3 uur durende rit naar huis. Moe maar meer dan voldaan keren we weer naar onze eigen huizen. Wanneer we verder gaan is nog een open vraag. Als de grenzen weer open gaan zullen we kijken wat de mogelijkheden zijn.
Pelgrimeren in Coronatijd deel 20 Marijke
Onze laatste wandeldag in Nederland begint in stilte. We wandelen over het plateau van Margraten in de vroege morgen. Een frisse wind waait over de landerijen en ik vertraag wat en reflecteer op de tocht. Half november stonden we beiden voor het hek van de Sint Nicolaaskerk in Amsterdam. Daar spraken we onze intenties uit voor de tocht. Een tocht die vele malen sneller is verlopen, dit Nederlandse deel dan, dan we toen hadden kunnen vermoeden. Een tocht waarvan we toen nog niet wisten, dat we ‘m al die wandeldagen samen zouden lopen.
De openheid van het landschap verruilen we na een dorpje voor de meer beschutte bosranden van de Schiepersberg. Een grote, holle boomstam nodigt uit om te pauzeren. De holte is zo groot dat je er in kunt zitten! En uit de wind in de zon is het heerlijk toeven. Opnieuw volgt een diepgaand gesprek, we krijgen er geen genoeg van en ook qua gespreksonderwerpen raken we niet uitgepraat. Opeens komt Evert om de hoek! Wat een verrassing! Hij is ons tegemoet gelopen en samen wandelen we verder en delen onze ervaringen. Voor hem was het de ontdekking dat het zorgen voor ons toch wel erg leuk was, en de vrijheid om zijn eigen ding te doen. Ondanks dat hij niet alles meegelopen heeft, waren we, en zijn we nog steeds, een team. Voor mij zit het ‘m heel erg in het samen gaan, na zovele tochten in mijn eentje te hebben gedaan, was dit een bijzondere ervaring. Het klikt gewoon ontzettend goed met Kitty en Evert. Wat zijn dat een fijne mensen! Daarnaast: de gesprekken, het kunnen delen van levenservaringen, grote levensvragen en uitdagingen op je pad; een luisterend oor vinden terwijl je die dingen onder woorden probeert te brengen; de prikkelende vragen van Kitty, die tot denken aanzetten en haar oprechte nieuwsgierigheid in wie ik ben. Ook het niet oordelende daarin, wat ruimte gaf om mezelf te kunnen zijn en me ook kwetsbaar op te durven stellen. Terugkijkend op het laatste half jaar heeft de tocht me rust gegeven en herstel van een zeer moeilijke periode. Het buiten zijn en het ritme van het lopen heeft me weer opnieuw laten landen in wie ik werkelijk ben. De natuur, en de helende kracht ervan en de ontdekking dat ik het toch erg leuk vind daarover mijn kennis en kunde te delen, die groter is dan ik zelf eigenlijk dacht. Het zijn maar een paar dingen die ik nu benoem. De tocht heeft vast meer gebracht dan ik nu besef of kwijt kan in een blog. Kitty deelt vast in haar blok haar ervaringen van haar tocht.
Vlak voor we de drukte van Maastricht induiken stoppen we bij een bankje net aan de laatste bosrand met zicht op de velden en in de verte de Sint Pietersberg. De plek waar ooit zovelen jaren geleden mijn eerste rugzaktocht begon samen met mijn oudste zus. Wie had gedacht dat deze manier van reizen mijn leven zou worden? Een manier van reizen die me van Amsterdam naar Rusland bracht en me door de Groenlandse wildernis liet trekken. We hebben beiden een steen van het pad geraapt en tekenen en schrijven voor elkaar hier een boodschap op voor het vervolg van de tocht. We weten niet wanneer en hoe de tocht verder zal gaan en of we dat samen doen of niet. Kitty verstopt mijn steen in een holte van een heel dikke boom net naast het pad. De mijne moet nog even wachten, want ze wil ‘m graag bij een wegkruis dichter bij de stad. Kitty heeft voor mij een prachtig kristallen hanger meegenomen om alle facetten van het leven te blijven onderzoeken. Ik heb voor Kitty ook een paar nieuwe wandelsokken meegebracht voor het volgende deel van de tocht. Het is een mooi, warm moment vol woorden van dank over een weer. Ik ben blij dat we dat in het open veld doen en niet in de stad, want het volgende deel tot aan de Maas blijkt eigenlijk gewoon best wel saai te zijn.
Langs de Maas treffen we Evert aan die op zijn fiets ons tegemoet gekomen is. Niet veel later steken we de Sint Servaasbrug over. In 1280, toen deze brug gebouwd is, staken hier de pelgrims de brug al over naar de grote Sint Servaas basiliek even verderop. Het voelt wel bijzonder om na zoveel eeuwen hier ook de rivier over te steken. Op het plein voor de basiliek eindigt voor nu de tocht. Evert vraagt hoe we ons voelen, maar echt euforie ervaar ik niet eerlijk gezegd. Het is nog niet af…
De basiliek is prachtig van binnen, maar raakt me niet. Er is wel een Mariabeeld maar ook dat is ‘m niet om een of andere reden. Misschien komt het omdat we moe en hongerig zijn. We hadden eigenlijk al lang geluncht moeten hebben, maar we deden wat langer over de tocht. We besluiten eerst te lunchen en vinden met moeite een plekje op het Vrijthof met zicht op de Sint Servaas. De heerlijke, warme lunch doet goed! Een stuk opgewekter en blijer wandelen we naar de Onze Lieve Vrouwe basiliek waar we een stempel zouden moeten krijgen. Ik wil daar graag naar de kapel van Maria, Sterre der Zee, ook weer een kapel waar ik als kind geweest ben. Op de plek van de basiliek stond al in de 5e eeuw een kleine kerk, mogelijk gebouwd op een nog ouder Romeins fort. Een oeroude plek dus. De kapel is in een nis aan de zijkant van de kerk gelegen. Het hele gewelf is zwart geblakerd van de vele kaarsen die er branden. In de nis staat het bekende in blauw gestoken Maria beeld. Het weerschijnsel van de kaarsen zorgt voor een mooie, warme gloed en het donkere gewelf voor een intieme sfeer. Een kaars mag niet ontbreken zo aan het einde van de tocht en met het laatste kleingeld uit mijn zak, ontsteken we opnieuw een kaarsje. Een vlam vol licht en warmte, zachtheid en liefde gloeit op en groeit, voorzichtig zet ik het tussen al die andere lichtjes met hun eigen intenties, boodschappen en kracht. Even later lopen we de oud-romaanse kerk in. Het is een donkere, eenvoudige kerk. En daar, op die oeroude plek vol kalmte en vrede, stilstaand onder de donkere gewelven, met zicht op het licht voorin de kerk, daar eindigt voor mij dit deel van de tocht.