Vandaag is het 14 mei 2019. Precies 3 maanden geleden op Valentijnsdag 14 februari begon ons avontuur. We waren uit eten in de Vogelensangh. https://www.devogelensangh.nl/ We memoreerden over het leven, over onze toekomst, en zoals al vaker over ons (te) grote huis. We filosofeerden waar onze wensen lagen ten aanzien van een ander huis zoals wel vaker. We somden onze wensen op en ik kreeg een impuls om op funda te kijken. Op de een of andere manier voelde ik intuïtief dat er iets in de aanbieding was wat klopte met ons wensenlijstje. Toen gebeurde het. Er stond een huis te koop in mijn geboortedorp Vogelenzang wat precies voldeed aan alle wensen. Een opknapper, een oprijlaantje, een tuin, precies genoeg ruimte wel de helft kleiner maar dat wilden we ook. Oei als het dan werkelijkheid wordt is het nog even anders dan alleen op funda binnen gluren. Na wikken en wegen, weerstand en gretigheid besloten we een afspraak te maken met de makelaar. We realiseerden ons dat dit ook een oefening kon zijn in huizen kijken. We hadden de afgelopen jaren een paar huizen bekeken maar daar mocht ervaring aan toegevoegd worden. Een week later stonden we in het al lege huis. Het was bijzonder om er doorheen te lopen omdat ik het huis van binnen zeer goed kende wat betreft indeling. Een blok verder had ik 20 jaar van mijn leven gewoond. Het voelde goed en had potentie. Totaal strippen en aanbouwen. Hoe hou je je hoofd koel en hou je stress buiten de deur. Hoe bied je. Omdat we onervaren waren hebben we een aankoopmakelaar ingeschakeld. Dat was een zeer goede beslissing. John ontstreste
ons door adviezen te geven. Zijn jarenlange ervaring was voelbaar. Het plan laten bezinken was mogelijk omdat er nog geen andere geïnteresseerden waren en als die er wel zouden zijn zouden we dat horen via John. Dat gaf een goed gevoel. Het weekend erna waren we bezig met oude dia’s te sorteren. Bij het tweede sleetje kwamen we bij dia’s van een wandeling van Heemstede naar Vogelenzang uit 1983. De eerste dia was een wegwijzer met daarop Vogelenzang 0 km. We schoten vreselijk in de lach. Was dit een aanwijzing van boven dat we het moesten doen?
Er stapelden zich zaken op die de beslissing makkelijker maakte. De buren zijn bekenden van mijn zus en de leukste mensen die zij kent. We mogen een al verbouwd huis bekijken in de straat. Het voelt goed.
We doen een bod en onderhandelen. We komen tot een mooie prijs en het huis is van ons. Dan denk je dat de stress over is maar de bedenktijd gaat in. Ja zeggen met je verstand is nog iets anders dan ja voelen als je werkelijk de beslissing genomen hebt. We hadden het al gedeeld met de kinderen maar nu brachten we dierbaren op de hoogte van ons plan. De een begreep, het de andere snapte er niets van.
De beslissing van ja daalde bij ons in en op 14 maart precies een maand later ondertekenden we het voorlopig koopcontract.
Als je het van uit waardevolvieren bekijkt is deze beslissing een enorme verandering in het leven. Een kruispunt. De behoefte om hier aandacht en een ritueel voor te vormen ontwikkelde zich in de weken erna toen ik van alles begon te ervaren. Daarover in een volgend blog meer.