Na een heerlijke maar koude nacht worden we verrast door een wit tapijt. Het kind in mij springt op. Daar word ik blij van, wat een prachtige wereld. Op blote voeten loop ik door de sneeuw en maak foto's. Na een stevig ontbijt gaan we op pad. Het eerste uur lopen we door de sneeuw en het land begint een heel klein beetje te glooien. In Limburg is het religieuze gevoel nog groter. Kapelletjes te kust en te keur, open of achter tralies. Weer steek ik een kaarsje aan voor allen die lijden in deze barre tijden, dat depressie en pijn mogen verzachten. Weet dat ik aan jullie denk en hoop dat het steunt op afstand.
Bankjes zijn er weinig en we besluiten dan maar op het pad te gaan zitten. De zon schijnt en we genieten van onze thee en zelfgemaakt mueslibar. Zo eenvoudig kan het leven zijn. Als we daar zitten ontmoeten we 2 heuse medepelgrims. Leuk om te delen. Ze lopen tegengesteld en vertellen dat gisteren hun dag zwaar was, open landschap en koud. We gaan het zien morgen, een traject langs de maas. Daarna komt er een heer langs wandelen. Ik noem hem Klaas. Met Klaas hebben we een lang gesprek. Hij woont in de buurt maar vertelt over zijn lange afstand wandel ervaringen. Een beetje door vragen en we komen er achter dat hij ook naar Rome gewandeld is. Hij heeft zijn eigen pad gezocht en dat maakt het tot een inspirerend gesprek. Zo hebben we nog niet gedacht, er zijn namelijk vaste routes naar Rome. Deze optie, een eigen pad zoeken, spreekt Marijke aan. Na het gesprek, zonder dialoog maar met veel info lopen we weer door.
Er wordt mij wel eens gevraagd, waar hebben jullie het dan over tijdens het wandelen over het pad. Dit is nu zo'n voorbeeld dat het pad je de onderwerpen aanbiedt, want daarna hebben we het thema, je eigen pad zoeken. Vooral Marijke is erg opzoek naar dat pad. Het onderwerp sluit aan bij het briefje wat ze gisteren vond. Toeval?
Het landschap richting Thorn begint te veranderen. We zien heuvels maar we zien ook buien aankomen. Ze komen en gaan en af en toe een felle sneeuwstorm. Dan moeten we alles aantrekken wat we mee hebben. Achteraf is dit een kleine voorproef voor morgen. Een keer schuilen we onder een overdekt terras en dat voelt goed zo'n terrasje.
Ergens midden in het land staat als verrassing Evert met de nugget voor de lunch. Binnen is het aangenaam, we warmen ons op en eten een broodje.
Na de lunch lopen we langs een aantal asperge velden. Het is nog vroeg voor asperges maar ze zijn al aan het oogsten. Marijke kan haar Pools uitproberen met een paar aspergestekers. Langs een idyllisch pad met een zeer oude wijze eik rusten we even en voelen we de energie van deze boom. Daarna komt er weer een felle sneeuwbui waarmee we Thorn binnenlopen. Een schattig toeristisch stadje waar de vrouwen, heel vroeger, het voor het zeggen hadden (trouwens geen toerist te zien). We hebben bijna 22 km gelopen. We overnachten op de camperplek. Marijke maakt nog een klein ommetje die avond en vindt weer een bever woonplaats.
Pelgrimeren in Coronatijd deel 15 Marijke
Als ik de tent open rits is de wereld wit! Wow! Wat mooi! De tent is ook bevroren. Dat wordt eerst maar een ontbijt in de nugget. De handschoenen moeten aan als ik de tent afbreek, zo koud is het. Maar de sneeuw maakt ons ook blij en opgewekt lopen we middenin een sneeuwbui met zn tweetjes het bos in van de Tungelse wallen. De bui is van korte duur en niet veel later piekt de zon met haar stralen door het wolkendek, het landschap in een zacht, gouden gloed toverend.
Voorbij het dorp Tungelroy volgen we de bosrand langs open velden. We zijn niet de enigen die onderweg zijn vandaag. Twee dames lopen voor ons. En niet veel later als we op het pad in de zon even een koffiepauze houden, passeren twee wandelaars met dag-rugzak ons. Ze lopen ook het Pelgrimspad en verblijven in Thorn. Dat is waar wij vandaag gaan eindigen. Ze blijven elke keer twee nachten in een B&B en lopen dan de etappes terug naar de overnachtingsplek. Gisteren hebben ze langs de Maas gelopen in de ijzige wind en sneeuw, vertelt de dame. In het open land is het een stuk slechter geweest, dan in het bos waar wij liepen. Net als zij weer verder lopen, komt er nog een wandelaar langs. Hij start een gesprek en blijkt dan zelf naar Rome gelopen te hebben. Kijk, dan zijn wij natuurlijk één en al oor. We vragen welke route hij heeft gelopen. “Ik heb mijn eigen route gemaakt, via Duitsland en de Alpen.” Dat antwoord doet me wel iets. Ik ben al een tijdje aan het dubben over de route: doen we de Franse weg via Reims of toch de kortere Duitse route. Alleen voelt die laatste niet goed en die eerste wel. Een eigen route maken, dat kan natuurlijk ook!
Na Ell belanden we in sneeuwbuien met een stevige wind van opzij. Dat wordt lunchen in het dorp ergens onder een afdak of zo of wellicht in een kerk. Maar dan opeens roept Kitty door de sneeuwstorm: Evert staat daar met de nugget! Wat?! Wow! Dat is ons cadeau voor vandaag. Hoe dankbaar kan je zijn voor een warm en droog plekje in dit gure weer! Evert, super bedankt weer! We genieten van onze lunch als we opeens de wandelaars van vanmorgen weer tegenkomen. Ze zijn verkeerd afgeslagen en moesten helemaal teruglopen. Opnieuw lopen ze in open veld met sneeuw en wind. Ik ben benieuwd of ze nog een beetje kunnen genieten.
Hunsel blijkt een pelgrimsoord te zijn met een Jacobuskerk. Naast de kerk staat een infopaneel over de route naar Santiago en hier zien we ook de schelp-tekens van de weg naar Santiago weer. Af en toe loopt het Pelgrimspad gelijk met die route. Er ligt een dode muis midden op het pad. Kitty geeft het dier een betere plek. Dan begint ze over die keer dat ze een koelbox geleend hadden. “En nu denk je vast waar gaat dit heen?” Ik glimlach en zeg niets, in afwachting van wat komt. Dan vervolgt ze dat het hengsel van de koelbox brak. Daar baalden ze van. “Later die dag tijdens een wandeling alleen langs een meer vond ik een dood dier. Ik heb het een laatste rustplaats gegeven. En weet je wat er toen gebeurde? “ Ik zeg nog steeds niets. “Even verderop lag een hengsel van een koelbox, precies dezelfde kleur als die we hadden. En deze was heel!” Voor Kitty voelde het alsof ze een bedankje kreeg voor het helpen van het dode dier. Ik schiet in de lach: Evert heeft me gisteren ook al zijn versie over dat hengsel verteld. Geweldig! Vandaag zijn we vooral dankbaar dat we net op tijd een overdekt terras vinden en zo een volgende sneeuwbui droog kunnen uitzitten.
De route leidt ons over een pad langs de grens met België waar prachtige, dikke, oude, zeer indrukwekkende eiken staan. Zo groot en dik dat Kitty in de wortels kan zitten! We eindigen vandaag in Thorn, de witte stad. Niet wit van de sneeuw, maar van de witgeschilderde huizen. Hier is 800 jaar lang geregeerd door vrouwen. Een vorstin-abdis zwaaide de scepter. De stiftdames, vaak van rijke komaf, woonden in hun eigen huizen, hadden eigen landerijen en boomgaarden waarover ze vrij konden bezitten. Het was een miniatuurvorstendom dat bekend stond als feministisch bolwerk. We hadden het onderweg over de vraag: in welk tijdperk zou je willen leven of geleefd willen hebben? Voor mij hangt dat samen met het vrouw-zijn en het feit dat in de geschiedenis de positie van de vrouw niet altijd even prettig is geweest. Maar dit zou nog wel eens een interessante plek geweest kunnen zijn zo ergens rond het jaar 1100.
In de namiddag als het even droog is ga ik alleen op verkenning. Even verderop ligt de Maas en er zou een ‘toekomstige’ route kunnen zijn aldus het boekje. Ik vind echter geen markering en besluit door te lopen naar de Koningssteen, een natuurgebied aan het water. Er zijn sporen van bevers en in het water zwemmen wat ganzen en eenden. Een opportunistische bever is na een dun boompje van ongeveer 10 cm doorsnede aan een enorme dikke eik even verderop begonnen. Die is nog wel even bezig! Helaas is het nog te vroeg om de bever zelf te spotten, die is liever actief in de nacht. In de nacht slaap ik in de nugget. Het sneeuwt en er is niet echt een handige plek voor de tent. Gelukkig kan de bank opgeklapt worden en lig ik warm en droog, dankbaar voor deze plek en de gastvrijheid van Kitty en Evert.