Pelgrimeren, een mooi doel voor mij in deze verwarrende tijden. In maart 2020, als wandelen een activiteit is die is toegestaan, besluit ik een nieuwe lange afstandswandeling te plannen. Een pelgrimsroute staat al lang op mijn verlanglijstje. Er is er een beschreven, tussen Amsterdam en Den Bosch 206 km. Ik schaf snel het boekje aan en vervolgens is er niets. Ik word meegezogen door alle veranderingen en onzekerheid. Een rem op de pelgrimsroute tot ik in september Marijke ontmoet via een meditatie bijeenkomst. Ze is een langeafstandsloper in het kwadraat. Naar Rusland lopen staat o.a. op haar C.V (.www.dekleinewilg.nl) Heel toevallig (maar daar geloof ik niet in) heeft ze ook het boekje van de pelgrimsroute gekocht in maart 2020. Een en een is dan twee en we besluiten in ieder geval samen te starten in Amsterdam. Als je loopt is het fijn als je hetzelfde tempo en conditie hebt. Dat gaan we onderzoeken. Uiteindelijk spreken we pas 13 november af.
Pelgrimeren is van oudsher lopen naar een heilige plaats met een motief als onderpand. Ik zie de wandeling als een rite de passage; het overdenken hoe ik de volgende fase van mijn leven in ga. Hoe ga ik om met lichamelijke klachten/veranderingen? Hoe is het met mijn wijsheid? Ben ik tot nu toe geworden wie ik graag zou willen zijn? Wat heb ik nodig om in mijn volgende fase van het leven te stappen om voluit te kunnen leven? Kan ik met mildheid en wijsheid terug kijken op mijn leven? Het wordt ook wel de fase van de Crone (de oudere wijze vrouw) genoemd. Ik kijk er naar uit om dit te gaan onderzoeken, maar de eerste etappe is te ervaren of Marijke een goed loopmaatje is. Ik deel wel van te voren al over mijn pelgrimsgedachten en vraag hoe zij er in staat?
Op vrijdag 13 november staan we onder de St. Nicolaaskerk. Hier begint onze pelgrimstocht. Helaas is hij door de lockdown gesloten. Geen kaarsje branden, maar op deze plek buiten, delen we onze intentie om te gaan lopen. Wouw!!! Dank Marijke dat we gelijk zo goed beginnen. We lopen daarna door een verlaten Amsterdam. Met mijn zintuigen open geniet ik van alles. 19,6 Kilometer lopen we tot Schiphol Oost. Onderweg zie ik veel reigers en besluit thuis om te onderzoeken wat dit voor mij betekent. Balans haal ik er uit. Dat neem ik mee de komende weken tot de volgende tocht op zondag 29 november 2020. Ik kan deze wandeling doen dankzij de support van Evert mijn lief. Door een blessure kan hij nog niet mee lopen maar hij brengt mij en haalt ons op. In coronatijd is dit heel erg fijn.
Pelgrimeren in Corona Tijd 1 Marijke
“Als ik veilig terug kom van mijn wandeltocht naar Rusland, dan loop ik naar Santiago uit dankbaarheid voor een veilige terugkomst.” Dat heb ik ooit gezegd vlak voor mijn voetreis naar Sint Petersburg. Inmiddels zijn we jaren en evenzovele levenslessen verder. Nu we in deze Coronatijd niet makkelijk over de grens kunnen, plopt deze belofte weer op en in een opwelling schaf ik beide boekjes van het Pelgrimspad aan. Eerst maar eens Nederland doorkruisen, daarna zien we verder. Alleen die eerste etappe dwars door Amsterdam, daar heb ik niet zo’n zin in. Totdat ik met Kitty in contact kom en we erachter komen dat we beiden met hetzelfde idee rondlopen. Zullen we samen de eerste etappe doen?
13 november ontmoeten we elkaar voor op het plein bij Amsterdam CS. Het plein is leeg. Hoe bizar! Aan de overkant van de gracht bij de Sint Nicolaas kerk wil ik graag een bewuste, symbolische start doen. De kerk is echter gesloten. Kitty heeft me een paar dagen geleden gevraagd met welke intentie ik de tocht wil lopen. Dat vind ik een mooie insteek. We besluiten voor het gesloten hekwerk met zicht op de ‘Porta Sancta’, de heilige poort, onze intentie hardop uit te spreken. Het is bijzonder om zoiets dieps of eigens met iemand te delen die je helemaal niet goed kent, maar de toon is gezet en onze intenties ontlopen elkaar niet zo heel veel. En terwijl het beeld van de heilige Nicolaas hoog boven ons stiekem meeluistert, zo stel ik me voor met een glimlach, spreek ik hardop mijn intentie uit voor zelfacceptatie en zelfliefde. Vandaar af gaan we op pad.
Het is wonderlijk om door een volledig verlaten Amsterdamse binnenstad te lopen. De verstilde stad begeleidt ons naar een extra rondje om een volgende kerk, omdat we de routestickers nog niet kunnen ontdekken. Via het Rokin langs het wegens Corona gesloten begijnhof belanden we in het Vondelpark. Hier zijn alle Amsterdammers! Mensen wandelen, rennen, fietsen en laten de hond uit. Het vormt een gek contrast met de lege binnenstad.
Pas aan de zuidkant van Amsterdam bij een brug ontdekken we een eerste rood-witte markering. Niet veel later missen we een volgende sticker en belanden op een rotonde. Het is even wennen met de kaart en routebeschrijving van het boekje. We verlaten de stedelijke bebouwing en wandelen we het Amsterdamse bos in. Dit in 1934 aangelegde bos met de mooie gebogen paden, waterpartijen, open delen en zichtlijnen ken ik goed vanuit mijn studententijd. Waar het Vondelpark door Zocher compleet in Engelse landschapsstijl is ontworpen, hebben de ontwerpers van het Amsterdamse bos, van Eesteren en Mulder, gekozen voor een combinatie van de Engelse met de Duitse landschapsstijl met meer open ruimten. 20.000 werkelozen werden ingezet bij het planten van de bomen en het verplaatsen van grond. Dat alles met de hand. Het geeft het bos weer een andere dimensie.
We klimmen de enige heuvel van het bos op, die ik vooral ken van de hardlooprondjes en die bekend stond als de sleehelling. Je waant je hierboven bijna in Zwitserland door de donkere, hoge bomen aan de zijkanten en de grashelling omlaag. Tijdens wat omzwervingen waarbij we opnieuw de route uit het oog verliezen, wisselen we uit, stellen elkaar vragen en leren elkaar een beter kennen. Het is fijn samen met iemand te lopen. Na zovele tochten alleen te hebben ondernomen, is het bijzonder om deze samen te gaan. Als Kitty me aan het einde vraagt wat ik meeneem van deze wandeling dan is het dat: Samen Gaan.