Vrijdag 29 januari 2021. De start van elke pelgrimstocht is iedere keer anders. Omdat we eerst met de auto naar Nederhemert-Zuid gaan vertrekken we om 7.30 uur van huis, dit keer in de stromende regen. Marijke pikken we op bij station Hillegom en vervolgens rijden we naar Zaltbommel, waar we onze eerste gastloper ophalen. Renske, onze schoondochter, gaat de uitdaging aan.
We zouden eigenlijk moeten starten in Nederhemert-Noord maar het pont gaat niet dus beginnen we aan de andere kant van het water. Slecht weer bestaat niet zei Marijke vorige week toen we contact hadden, alleen slechte kleding. Met andere woorden, regen of geen regen, we gaan er weer voor. Het wonder geschiedt, over de hele dag hebben we 2 momenten van een paar minuten regen.
Voordat we starten krijgt Renske haar armbandje. Ik wens in gedachte haar toe dat het pad haar zal inspireren. Dan kunnen we op stap naar het pont 4 km verder op de oversteek naar Noord Brabant. Ik ben een beetje in mijzelf gekeerd. Onzekerheid over het weer en een lichte vermoeidheid hebben een beetje zijn weerslag. We lopen over een betonnen pad met honderden regenwormen die de oversteek maken van de ene kant naar de andere kant van het pad. Wat zoeken ze aan de andere kant want het gras is er net zo groen. Ik lees later over de worm: doorzettingsvermogen, zelfheling, transformatie, doelgericht. Zelfheling neem ik mee. Marijke ziet een ooievaar en ik ben benieuwd wat ze daar later over leest. Na de oversteek met de pont stappen we Heusden binnen. Wat een schoonheid, wat een geschiedenis. Een Maria Kapel, het leven wordt Roomser.
Het lopen gaat prima maar nu de voeding. Ik heb mij de afgelopen weken verdiept in voeding tijdens een lange tocht. Hoe kan ik de voeding zo goed mogelijk verdelen over de dag. Ik maak thuis zelf mueslirepen en stop die in mijn jaszak. Elk uur neem ik een stukje en dat geeft precies de goede energie die ik nodig heb. De lunch doe ik rustig aan, ik eet een ei, een boterham en een krentenbol. Als we aan het einde van de wandeling zijn neem ik een bakje kwark. Verder drink ik warme thee en water en natuurlijk een koolhydraten diner.
De wandeling is zeer afwisselend en de gesprekken ook. Het gaat over toekomst en over dromen over corona. Renske heeft een droom om ook te gaan lopen maar welke tour? Van Helvoirt naar Noorwegen? Corsica? Het is voor mij prachtig om te zien dat de jonge generaties elkaar kunnen inspireren en dat ervaringen worden gedeeld.
De eerste bossen komen in beeld en we zien in de verte twee reeën. Het betekent voor mij dat we op het goede pad zijn. We wandelen in stilte en ik mijmer over de afgelopen week. Marijke en ik zijn lid geworden van de pelgrimsvereniging en we hebben veel info ontvangen. Daarmee krijg je goed zicht op het vervolgtraject na Maastricht. Er is een aantal routes maar daar hoef ik me nog geen zorgen om te maken. Eerst morgen naar Den Bosch waar we onze eerste stempel in het pelgrimspaspoort krijgen. Na de lunch (Dank weer aan Evert zonder hem zouden we nergens zijn) voel ik me veel energieker en lopen we met een flink tempo de Drunense duinen in. Zo heerlijk in de bossen en we ontdekken de gele trilzwam. Waanzinnig wat een kleur. We stappen niet door de blubber maar lopen door zand. Renske haar jeugd ligt in Brabant en sinds kort zijn deze duinen haar achtertuin nu ze in Helvoirt woont samen met onze zoon Maarten. Ze vertelt haar verhalen. Na een prachtige dag komen we na 26 km ver voor de avondklok aan bij de rustende jager, ons eindpunt. We slapen bij camperplaats Pellecox ofwel bij Renske Cox en Maarten van Pel in de achtertuin, onze dank.
Pelgrimeren in Coronatijd deel 8 Marijke
Op het eiland, precies aan de overkant van onze stopplek vorige keer, zet Evert ons af. Het voelt een beetje alsof we aan het einde van de wereld zijn. Water, wat schuurtjes en verder weilanden en dan zomaar een kasteel! Kasteel Nederhemert blijkt al uit de 13e eeuw te stammen, wanneer Jan van Hemert als heer van de Heerlijkheid Hemert, zijn kasteel in leen opdraagt aan de Hertog van Gelre. Wat de familie van Hemert dan aan de overzijde van de rivier voor bebouwing of gronden had, vertelt het verhaal niet. Nederhemert-zuid is in ieder geval niet meer dan een kasteel, een paar huizen en een brievenbus. Door het openland bereiken we de veerpont naar ‘het vaste land’ of eigenlijk naar Brabant! Blijkt als we van de pont afstappen en het bord: Welkom in Brabant zien staan. Het waait hard en de pont schommelt gevaarlijk. Het is mijn beurt om de veergelden te betalen. Deze pont blijkt echter gratis. Dat scheelt weer!
Vandaag wandelt Kitty haar schoondochter mee: Renske, een jonge, sportieve meid. Het is leuk met zijn drietjes te wandelen en als we in de vesting Heusden Evert weer ontdekken, lopen we gevieren door de kleine straatjes van de oude stad, onderlangs de vesting muren, door de haven, over een ophaalbrugje, langs de molen. Het voelt alsof we in een museumdorp lopen, maar dan wel een leeg, stil, gesloten museum. Bij de kerk is een Mariakapel en we gaan even naar binnen. Hier staat het beeldje van Maria van Heusden, een mirakelbeeld dat tijdens de Elizabethsvloed in 1421 in Heusden is aangespoeld tegen de stroom in vanuit Aalburg. Via Oudheusden, volgens mij nieuwer is dan Heusden, steken we de snelweg over en moeten we over een fietsstrook langs de drukke afrit lopen. Hoe voelt niet echt veilig eerlijk gezegd en ik ben blij als we rechtsaf een bosgebied in kunnen slaan.
In stilte wandelen we over de lange rechte weg door de Hooibroeken. Vakken elzen-populierenbos worden afgewisseld met natte graslanden vol pitrus. Vogels vliegen over, zwanen in het veld, ganzen en twee reeën ontmoeten we. De eendenkooi is verstopt in een van de bos vakken. Er staat nog wel een schattig, oud kooikershuisje langs het fietspad. Zo’n paddenstoelhuis met rood overhangend dak.
Bij Drunen staat Evert met de Nugget en lekkers voor bij de lunch. Het is toch wel comfortabel die warme bus zo af en toe langs de route. En dan eindelijk na al die kilometers door het open Groene hart en rivierenland belanden we via het Dongelse kanaal in de Loonse en Drunense duinen! Eindelijk weer bos! Dat hebben we sinds het Amsterdamse bos niet meer gezien! We volgen de paden, dan weer links, dan weer rechtsaf slaand en pauzeren kort op een bankje. Ik vind het een interessante gewaarwording: na al die openheid van de voorgaande landschappen, voelt dit bos heel besloten, het maakt je wereld kleiner en doet naar binnen keren. We ploeteren door het zand van de grote zandverstuiving en wisselen uit over reizen, dromen, sport en voor jezelf zorgen in Coronatijd. Aan de rand van het bos staat de Nugget alweer op ons te wachten. Prachtige dag zo met nauwelijks regen, ondanks de voorspelling! Morgen: mijlpaal dag. Dan lopen we Den Bosch in, onze eerste grote stad en het einde van het eerste boekje.