We starten op Schiphol Oost op een grijze frisse zondagmorgen 29 november 2020. Balans is het woord wat ik heb meegenomen de afgelopen weken. De corona tijd vraagt om meebewegen met wat er is. Balans in verwarrende situaties. Adem in adem uit. Het gaat me redelijk af. Maar gelijk al voor de wandeling ben ik een beetje uit balans. Ik ga met de bus richting Schiphol Oost. Ik moet overstappen en mijn geplande aankomsttijd zal aansluiten op de aankomsttijd van Marijke. Dat geeft spanning want ik krijg een berichtje dat haar metro stil staat. Daar sta ik dan op een tochtig koud busstation. Ik pak toch de bus naar het begin van de wandeling. Start ik alleen? Tot mijn verbazing stapt ze uit een van de volgende bussen. De spanning vloeit weg, mijn balans komt terug. We gaan aan de wandel. De eerste etappe hadden we als een try-out uitgezet. Nu we hebben gemerkt dat we goed samen kunnen lopen gaan we voor deze pelgrimstocht. En dat is niet de tocht zoals ik in mijn hoofd heb. Bij de eerste wandeling had Marijke het al laten doorschemeren. Ze gaat niet voor Den Bosch maar voor Rome. Wat een uitdaging, van ruim 200 km. naar ruim 2000 km. De route van Franciscus van Assisi komt ter sprake. Ik loop en luister en laat elke stap er maar een zijn. Waar ik eindig zie ik wel maar het maakt iets vrolijks in mij wakker. Het heeft te maken met een aspect hoe ik de volgende fase van mijn leven inga, de fase van de Crone. Wandelen, je kunt me niet blijer maken! Wat heb ik nodig: Ten eerste, vertrouwen in mijn lichaam. Ik loop nu nog goed zonder klachten. Ten tweede, geïnspireerd worden. Niet denken in problemen maar gewoon naar Rome lopen! Ik krijg bij onze theepauze een cadeautje van Marijke. Een paar heerlijke zachte wandelsokken met de tekst: Omdat elke weg, waarheen dan ook, begint met een eerste stap en je nooit weet wat die weg je brengt maar je wel goed voor jezelf kunt zorgen, deze softly walking sokken. Ik wens je een mooie reis! Zo lief. We lopen voorlopig voor het laatst door een bos richting Nieuwveen, bijna 25 km. De wandeling geeft zicht op groen Nederland met zijn vele weiden. Veelal is het pad onverhard en door de regen die er was veel modder. Het mooie is dat we naast al ons gebabbel ook een lange tijd in stilte lopen. Dat geeft ruimte tot mijmering en nog meer het landschap ervaren. Aan het eind van deze wandeling, waar Evert ons ophaalt, komen we bij een imitatie van de Lourdes grot. Eindelijk is er ruimte voor een kaarsje. De "toevallige" ontmoeting met de koster maakt dat we ook de kerk kunnen bezichtigen. Na zo'n lange wandeling ervaar ik in die kerk een enorme stilte en komt bij mij het woord dankbaarheid naar boven. Dankbaar dat ik deze dag zo heerlijk gelopen heb. Dat we elkaar in alle openheid levensverhalen kunnen vertellen. Dankbaar dat Evert ons ophaalt (eens gaat hij meelopen). Dankbaar dat er zo ineens een stok op mijn pad ligt (daarover later meer). Dankbaar dat we beiden openstaan voor de boodschappen op ons pad.
Dankbaarheid gaat mee naar de volgende wandeling op woensdag 16 december 2020.
Pelgrimeren in corona tijd 2 door Marijke van Langen
Onze aftrapdag smaakte naar meer en we hebben besloten de volgende etappe ook samen te lopen. Na wat gepuzzel met bussen, treinen en een metro spreken we op een zondagochtend eind november af bij Schiphol-oost. Zal je altijd zien dat de metro halverwege ergens stil blijft staan. Ik app Kitty dat ik waarschijnlijk later ben. Het levert wat stress op, maar echt veel kan ik er niet aan doen. Dus: ‘go with the flow’ en ik hoop dat zij vooral een plek heeft gevonden waar het niet te koud is, want het de wind is ijzig vandaag. Uiteindelijk stap ik 10 minuten later dan gepland uit de bus.
Een laatste stuk bos: het Schinkelbos wandelen we door voordat we de komende etappes het Groene hart in gaan. Pas vlak voor Den Bosch komen we weer door een bosgebied. Best grappig: eerst had ik weerstand tegen de eerste etappe door Amsterdam. Die viel heel erg mee. Nu heb ik weerstand tegen al die etappes door de weilanden en het open land. Misschien vallen die ook wel mee. In ieder geval is Kitty een fijn wandelmaatje en al kletsend lopen we langs een kassenterrein en achter tuinhuisjes langs. Tijdens een koffiepauze geef ik haar ‘softly walking socks’ die ze blij verrast meteen aantrekt. Ik deel haar over mijn ‘change of plan’ van afgelopen week. Ik heb een kaart ontdekt met pelgrimsroutes door Europa. Ik voel me ontzettend aangetrokken tot de route van Franciscus, en dat is een weg die naar Rome gaat en niet naar Santiago. Die route roept. En als iets roept, dan weet ik dat ik zal gaan. Voor Kitty is het even wennen. Voor haar is het een verandering van Den Bosch naar Rome en dat is een heel eind verder. Franciscus heeft voor mij als natuurmens een bijzondere betekenis, zijn lofzang aan de natuur in het Zonnelied is prachtig. Vele lessen over natuur en de connectie daarmee leerde ik van natuurvolkeren. Het was voor mij een aangename verrassing te ontdekken dat het Zonnelied overeenkomsten vertoont met de ‘Thanksgiving address’ van de Natives in Amerika waarin de natuur voor al haar gaven wordt bedankt. Een Christelijke uiting van de schoonheid van de natuur was voor mij een eerste Europese vorm hiervan en een fijne ontdekking dat we ook hier in Europa dit soort gebeden hebben.
De wind over het water is ijskoud en verder dan een paar foto’s van de bijzondere watertoren van Aalsmeer komen we niet. We gaan snel door naar de beschutting van een dorp. In de Kwakel lunchen we gezeten op een verhoogde putdeksel rand achter drie grote bossen pampagras; uit de wind en ook een beetje verborgen voor de dorpsbewoners. Over het Jaagpad langs de Amstel wandelen we opnieuw een stuk in stilte. Ik laat Kitty ver voor me uit lopen en geniet van het ritme van het lopen, de weidsheid van de weilanden, de rust van het water en het zachte getik van mijn stok op het onverharde pad. Evert komt ons tegemoet bij de sluis en terwijl wij de lus naar Bilderdam maken rijdt hij vast door naar Nieuwveen, ons eindpunt.
We eindigen bij de Lourdesgrot van Noordeinde. Achter in de tuin bij de kerk heeft een pastoor in 1913 een grot laten maken omdat twee van zijn huishoudsters te ziek waren om naar Lourdes te gaan. Ook nu nog komen jaarlijks veel mensen naar deze plek. We treffen er een koster aan die graag ons de kerk laat zien. Ik ben vooral blij dat we alsnog kaarsjes voor onze reis kunnen opsteken en even stil kunnen staan bij de weg die we gekozen hebben te gaan. Dankbaarheid is het woord voor deze etappe. Dankbaar voor weer een mooie etappe samen, vol verhalen en stilte en dankbaar voor dit mooie einde hier bij de Mariagrot.