Pelgrimeren in coronatijd deel 14 Maarheeze - Altweerterheide 2 verhalen 1 tocht.
We gaan vier dagen achter elkaar lopen, dat wordt de uitdaging deze keer. Een andere uitdaging is het weer. Afgelopen week hebben we kunnen proeven aan heerlijk voorjaarsweer, maar de voorspellingen voor de komende dagen zijn unaniem niet goed. We overleggen nog even over verplaatsen naar later deze maand maar dat is geen optie. We gaan er voor en zullen het beleven, dat hebben we geweten.
Om de kilometers weer te verdelen loop ik de dag voordat Marijke komt ruim 10 km van het traject, zo kan ik de volgende dag de auto verplaatsen en loopt Evert ook een stuk. Het is 1e paasdag 4 april 2021 en we zijn na de paasbrunch van huis vertrokken naar het startpunt van de wandeling. Daardoor loop ik pas om een uur of 5 maar het is prachtig weer en ik loop zonder jas. Het is goed om alleen te lopen en ik kan me in alle rust verbinden met het nu en laten wat was en wat nog komen gaat. Het is en dikke 10, bossen, vennen, vlonders en heilige plaatsen met een grenskerk, ja want ik ga de grens over naar Limburg. Als ik langs een boerderij loop zie ik ooievaars. Ik denk aan de ochtend met onze schoonzoon, kleinzoon en zwangere dochter. Oh, wat zou ik nu graag in ooievaars willen geloven en dat zij de baby's rondbrengen. Ze zijn nu 14 weken zwanger maar het is zwaar met alle ongemakken. Op 2e paasdag 5 april halen we Marijke op en Evert start met haar dit prachtige traject. Na de lunch mag ik weer aan de wandel, dit keer ruim 12 km. We lopen gelijk door een historisch bos. Er zijn hier veel urnenvelden. Het weer is deze morgen niet al te best, wat regenbuien en wind. Als ik start schijnt al heel snel de zon. Dit is Nederland. Na het bos lopen we langs de soms onvermijdelijke industriegebieden. Een mooi moment om te delen over toevalligheden. Daar vertelt Marijke in haar blog vast meer over. De komende dagen komt dit thema terug en we delen ook over: hoe kun je een goede ouder zijn voor het kind in jezelf? Heel toevallig lopen we even later door een speelbos. We leven ons uit bij een audio speeltuin (zie foto). We worden er blij van. Heerlijk om Marijke los te zien gaan. Ik huppel een keer en lach om mijzelf en ik bedenk me dat het fijn is om met onze kleinzoon te huppelen, zo alleen is het toch anders. Het weer slaat om en we krijgen ineens een sneeuwbui. Als die weer voorbij is lopen we langs prachtige bloesembomen met een staalblauwe lucht, om na een half uur in een zandstorm terecht te komen. Fascinerend hoe het zand als een kolk over het land raast en duinen op het pad veroorzaakt. De blauwe lucht is bruin geworden. Het geeft een mooi beeld van mijn leven. Zo zie ik alles helder, heb ik een focus net als het paard (zie vorige verslag) en zo is er een storm en zie ik alles troebel. Ergens midden op het pad blijven is de les en de stormen kunnen verduren. Vandaag lukt me dat uitstekend. De natuur is fascinerend. Dan lopen we de camping op en daar staat onze Nugget. We gaan terug in de tijd, ongeveer jaren 60. Maar er is een heerlijke warme (want kouder is het wel geworden) en propere douche.
Pelgrimeren in Coronatijd deel 14 Marijke
Kitty heeft gister namiddag al een flink aantal kilometers gelopen. Ik mag vandaag met Evert starten. Ze pikken me op van station Maarheeze en we pakken de route op bij kilometer 108, waar we enkele weekenden geleden gestopt zijn. Het is een bosdag vandaag. De gehele ochtend wandelen we door de bossen van de Hugterheide, het Weerterbosch en Maarheezerveld. We kruisen enkel twee wegen, waaronder de A2. Precies daar is een routepaaltje tegen een dun dennetje gezet waardoor we twijfelen of we rechtdoor moeten of toch omhoog via een trap. We denken rechtdoor en ik verplaats het paaltje naar een handiger plek voor de wandelaars die na ons komen. Al heel snel blijkt dat wat Evert voor een rood-wit markering aanzag iets anders te zijn. We keren om. We moeten toch de trap op. Snel ren ik terug om het paaltje weer op de juiste plek te zetten. “We kunnen ‘m ook meenemen! Dan zitten we altijd op de juiste route, Evert” Ik neem het paaltje op mijn schouder. We lachen en natuurlijk moet zo’n moment vastgelegd worden op de foto. Het paaltje belandt weer op zijn oude plek en we klimmen de trap op die even verder uitkomt bij een viaduct. Het restaurant aan de overzijde is helaas gesloten: geen koffie-to-go waar Evert zo van houdt.
De gespreksonderwerpen op deze ochtend gaan van werk naar de toestand in de politiek naar religie en geloof. Is er wel of niet iets na de dood? Wat betekent spiritueel? En ben je spiritueel als je dagelijks mediteert? Ergens komt het gesprek op ‘toeval’ of synchroniciteit: momenten waarop dingen samen lijken te vallen en je antwoorden vindt op je vragen of een richting in ‘gestuwd’ wordt. Evert vertelt van het moment waarop het hengsel van een geleende koelbox brak tijdens een vakantie aan het water. Hij baalde daarvan. Niet veel later vond hij naast het pad precies zo’n hengsel. En hij paste ook nog. De koelbox werd gerepareerd en kon weer terug naar de eigenaar.
Een vriendin van me appte van de week dat ze zo iets bijzonders meegemaakt had in het bos: ze wist opeens wat ze echt wilde met haar leven en was daar zo blij mee! Het inzicht viel haar toe, zeg maar. Wat wil ik nu écht?, vraag ik me af. En wat maakt dat ik met datgene waar écht mijn passie ligt niet in mijn onderhoud kan voorzien? Net dan komen we bij een veld met ooievaars. Evert springt over een greppel om een foto te maken. Als hij terug stapt, bukt hij en raapt een briefje op. “Die is voor jou.” Hij geeft me het briefje, ik lees het. “Huh! Dat is precies wat net door mijn hoofd schoot!” Mijn nekharen gaan er van overeind staan. Op het briefje staat iets over angst en geldzorgen. Ik gok dat iemand een ballon heeft opgelaten om die angst los te laten, er zit namelijk een gaatje in een hoek. Over synchroniciteit gesproken?! Ik vouw het briefje op en stop het in mijn zak. Niet veel later voel ik dat briefje branden. Het moet niet in mijn zak, ook ik moet het juist loslaten. “Evert, ik moet even iets doen.” Hij stopt. Ik haal het briefje uit mijn zak, scheur het in vele, kleine stukjes en gooi ze omhoog. Ze mogen mee met de wind. Loslaten….
In de middag wandelen Kitty en ik via de rand van Weert naar de IJzeren man, een recreatiegebied. Kitty heeft het over het kind in haar meer ruimte geven. Net dan lopen we langs een zintuigspeeltuin met allerlei toestellen en spellen rondom ‘horen’. We spelen op de bamboe xylofoon, praten via buizen en testen alle dingen uit. Hoe speels kun je zijn? Het is leuk even zo in het kind-zijn te zijn. Kitty is op haar wenken bediend. Toeval?
We slapen op camping de Deysel, waar we de enige gasten zijn. Het weer zou slecht zijn vandaag, maar het is de hele dag best goed weer geweest, ondanks een enkele sneeuwvlok. We hebben veel zon gehad en heerlijk genoten. Maar nu zijn we net op tijd op de camping. Het begint nu echt koud te worden en te sneeuwen! En dat in april!