Pelgrimeren in coronatijd deel 13 Heeze-Maarheeze 2 verhalen 1 tocht.
Het lopen gaat goed maar ook vandaag probeer ik te bewaken dat ik klachten krijg. Ik steek bijna 3 km af. Marijke loopt wel het hele stuk, start iets eerder en maakt de eerste 4 foto's. Als ik die dan naderhand te zien krijg, krijg ik spijt dat ik dat stuk niet gelopen heb. Maar ja luisteren naar het lijf is ook belangrijk. Een mooi gedicht onderweg illustreert hoe belangrijk het is om voor jezelf te zorgen. We doen ons best, we zijn goed gekleed, eten regelmatig en hebben mooie gesprekken. Er is een groot contrast met gisteren, het is kouder. Dat betekent 4 lagen kleding, muts, sjaal en wanten. Het is somber, we zien de zon niet. Vandaag staat de Strabrechtseheide op het programma. Dat zullen we weten ook. De route slingert heen en weer. Evert loopt een stuk mee met de fiets aan de hand maar besluit op een gegeven moment dit pad per fiets te gaan ontdekken. Werkelijk uren lopen we over de hei met een frisse wind. Wat zal het hier in het najaar mooi zijn, maar nu is er toch een verlangen naar beschutting. We worden betoverd door het geluid van de Leeuwerik, hoog in de lucht fladdert hij met een prachtig zang geluid.
In de middag lopen we uren door het bos en is het een stuk aangenamer van temperatuur. Hier kunnen we lekker pauzeren. Ik merk tijdens de laatste kilometers lopen dat we een beetje treuzelen. We hebben al flink doorgelopen, we zijn vroeg gestart dus ook vroeg bij het punt waar we stoppen. We willen nog niet stoppen. Maar 22 km is echt genoeg. Het zijn weer heerlijke dagen. Vandaag bespreken we hoe we verder gaan lopen tot aan Maastricht. Na de Pasen is Marijke vrij en kunnen we langer weg. We realiseren ons dat Maastricht wel heel dichtbij komt.
Pelgrimeren in Coronatijd deel 13 Marijke
Evert en Kitty starten samen met een shortcut naar de route. Ik wil graag vanuit het dorp de route oppakken via het Kasteel Heeze en vertrek een half uur eerder. Al moet ik eerst weer terug naar de camper omdat ik het verkeerde boekje mee heb: deel 1. Foutje. Het is heerlijk rustig zo op de vroege zondagochtend en ik geniet van een waar vogelconcert in de Herbertusbossen rondom het kasteel. Het kasteel zelf is een vrij recht, klassiek gebouw. De achterzijde is veel ouder en karakteristieker. Het dateert uit de 12eeuw. Het brengt me opnieuw terug naar de Middeleeuwen en mijmerend over hoe mensen toen leefden, wandel ik verder. Rondom het kasteel is het landschap ingericht: rechte lijnen, open weiden, een cirkel met eiken, bossen met rechte paden en dan weer kronkelende paden. Er is over nagedacht zeg maar. Hoe verder ik van het kasteel kom, hoe ‘woester’ of ‘ruiger ’ het wordt. Het naaldbos gaat over in berkenbos waar het nat en moerassig is en daarna komt de grote woestenij: De Strabrechtse heide. Het is een van de grootste en meest indrukwekkende natuurgebieden van ons land, aldus het boekje. Ik ken het alleen vanwege de grote branden die er hebben gewoed.
Kitty komt me tegemoet gefietst. Evert heeft de fiets meegenomen, zodat hij kan afhaken wanneer hij wil. Met zijn drietjes lopen we verder over de hei. De hei ziet er helaas nog geel uit door al het pijpestrootje wat er staat. Hoe prachtig paar zal het hier in de zomer zijn! Verspreid over de hei liggen meerdere vennen. Het Beuven is het grootste met zo’n 100 ha. En is dan meteen ook de grootste van Nederland. We horen de eerste leeuweriken zingen hoog boven ons. We speuren omhoog en ontdekken de vogels, het zijn er twee, die heerlijk blij al fladderend deze mooie dag bezingen. Prachtig! De hele ochtend dwalen we over de heide. De route is zo uitgezet dat we met een lus door het hele gebied komen. Na een pauze waarbij we dankzij het labeltje van m’n theezakje in gesprek raken over welk dier het beste jouw karakter weergeeft, haakt Evert af.
We wandelen met zijn tweetjes verder langs de Schotse hooglanders die al herkauwend hun zondagochtend doorkomen. Kitty vraagt naar mijn intentie voor dit wandelweekend. Ik heb er niet zo heel erg bij stil gestaan. De vorige keer kwam het woord stroming op, alles is in beweging. De lente is sowieso een tijd waarin alles weer gaat stromen, maar ook in mij is beweging, komen er zaken los. Kitty’s ‘symbool’ of dier voor dit weekend is het paard. We zien er genoeg deze dagen! Ze zal vast wel vertellen in het blog wat het dier voor haar betekent.
De Strabrechtse heide heeft gelukkig een eind en we kruizen de provinciale weg om een volgend bosgebied in te wandelen. Via allerlei kleine kronkelpaden worden we door het dennenbos naar een aantal vennen geleid en daarna klopt de route niet met de kaart in het boekje en belanden we bij een of andere gedenksteen. We zijn een beetje aan het ‘lummelen’ en nemen meerdere pauzes om te genieten van het uitzicht over (alweer) een heideveld of gewoon even lekker in het gras te zitten langs het pad. Het is zo heerlijk dat het nu warmer weer is, dan blijf je gewoon langer zitten. Evert komt ons tegemoet en samen wandelen we terug naar de Panweg waar de nugget geduldig staat te wachten. We zijn redelijk vroeg klaar en ik kan rustig de trein pakken, ware het niet dat dankzij een ‘verdacht pakketje’ op Amsterdam CS al het trein verkeer daarheen stil ligt. Door een intuïtieve actie spring ik gelukkig in een trein naar Schiphol (deze stond niet als optie in de reisplanner) maar via deze omweg kom ik gelukkig voor de avondklok thuis. Op naar Limburg volgende keer!