Pelgrimeren in coronatijd dag 19 Colmont - Scheulder 2 verhalen 1 tocht.
Het is 2 mei 2021. We starten in een stille wereld en gaan al vroeg op pad. De gasten op de camping liggen nog in diepe rust. We meanderen door het Limburgse landschap. Dat meanderen voelt alsof we niet vooruit komen. Als we vele kilometers en anderhalf uur lopen verder zijn zien we nog steeds de camping. Het zal het thema van deze dag worden. Het pad laat ons lopen langs de prachtigste punten van deze omgeving. Dat is geen rechte weg. We ontmoeten de Geul die ook meandert. Het geeft een stromend gevoel. Wat stroomt er in mijn leven? Ik ga op de stroom mee naar de geboorte van onze 2e kleinzoon begin oktober. Ik zit in de stroom van nieuwe lessen creëren. Ik ben nu vrij van lesgeven. Ik begeleid mijn tuin in zijn ontwikkeling. Het zijn allemaal stromen waarvan ik geniet ondanks het corona tijdperk. Soms is de stroom onderbroken als ik niets hoef en denk, wat nu. Die stroom is een uitdaging.
We wandelen weer langs bloesembomen en er zijn heldere luchten met enorme wolken partijen. Sprookjesachtig. Bij een stop merken we hoe we weer opgenomen worden in de natuur. Zo'n mooi uitzicht. Het raakt Marijke enorm. Ze heeft afgelopen weken te maken gehad met een verlies. Het afscheid is geweest maar de vraag komt nu pas binnen waarom iemand er voor kiest niet meer te willen leven terwijl zij nu zo geniet van de natuur. Het geeft heling om er over te praten en in de natuur te zijn. We hebben het over rouwprocessen. Van grote verliezen of van kleine zaken. Het is goed om de gevoelens er te laten zijn zonder oordeel. We lopen vandaag echt door de heuvels en werken aan onze cardio conditie. Heel wat anders dan het groene hart. Dan lopen we langs de kluis, een spirituele plek op een berg boven oud Valkenburg, een mini klooster voor 16 monniken ooit. Wat een sereniteit. De monniken gaven wijze raad. Die wijze raad geven we vandaag ook aan elkaar, als we delen wat er in ons omgaat. Ondertussen is Nederland wakker geworden. Het is druk op de paden. Iedereen wandelt lijkt wel vandaag. Met kaartjes in de hand en knapzakken over de schouder. Er is iets uitgezet. Ze komen ons allemaal tegemoet. Hou dan op een smal paadje nog maar eens anderhalve meter afstand.
Heel langzaam trekt na 24 km de vermoeidheid in mijn lijf en heb ik een blaar. Het zijn de laatste loodjes. Dan is er geen blik meer naar buiten hoe mooi het landschap ook is. Evert komt ons het laatste stuk tegemoet lopen. Met z'n drieën lopen we Scheulder binnen. Daar staat de auto vlak bij een terrasje. Evert ruikt koffie en wij kunnen ook wel wat vocht gebruiken. Maar dan is er voor mij de druppel. De eigenaresse drijft ons met harde hand uit elkaar. Twee aan twee op het terras, moet van Rutte zegt ze. Dus een van ons gaat los aan een tafeltje. Het gekke is dat we zelf mogen kiezen. Als je moe bent is dat een breekpunt. Wat een onzin is dit. Maar ik plof neer en realiseer me dat zij het zwaarder heeft gehad de afgelopen tijd dan ik met mijn 26 km in de benen. Dat besef komt pas binnen als ik daar al een tijdje zit. We hebben ruim 7,5 uur gelopen en zijn daarna in 18 minuten weer op het punt waar we begonnen.
Maar wat een prachtige tocht!
Pelgrimeren in Coronatijd, deel 19 Marijke
Eigenlijk is het gisteren al een beetje begonnen: de reflectie op onze tocht. Onderweg en ook ’s avonds hebben we elkaar bevraagd over wat de meest gedenkwaardige plek was of het meest bijzondere moment en wat de tocht ons brengt of heeft gebracht. Het is leuk om samen terug te kijken en de ervaringen uit te wisselen. Het stadje Thorn en de heilige eik kapel hebben bij mij wel een speciaal plekje veroverd. En verder de afwisseling van het ene landschap in het andere: de groene, platte polder met weidse uitzichten die overging in een dynamischer rivierlandschap, de Brabantse bossen en zandgronden met eeuwenoude dorpjes die overging in het Maasdal landschap wat overging in het Limburgs heuvellandschap na Sittard. Wat is ons land toch mooi als je er over dit soort paden doorheen wandelt.
We starten vandaag opnieuw vanaf de camping, die we de hele ochtend in de verte op de heuvel blijven zien! De route maakt een mooie u-bocht om de camping heen waardoor deze elke keer na een heuvel weer opdoemt. De route is prachtig langs veldwegen, holle paden en kleine gehuchten als Mingersberg en Trintelen of Eijserheide. Eeuwenoude, karakteristieke boerderijen die volgens mij vele verhalen uit het verleden met zich meedragen. Dit is een stukje Nederland met een landschap dat zo heerlijk ruim, authentiek en vredig aandoet. De stilte van de vroege ochtend draagt daar ook aan bij. Het is zo totaal anders dan het drukke Westen van het land waar ik vandaan kom.
Kitty heeft een leuke ontmoeting met drie hangbuikzwijnen, die een beetje knorrig eindigt als ze geen eten krijgen. Even verderop houden we een koffie-break op een smal paadje met een prachtig uitzicht op groene valleien met weiden, akkerland en bloesembomen. Er vliegt een reiger over en ineens ben ik in tranen. Het is hier zo mooi en sereen. Zo prachtig en het raakt me omdat iemand uit mijn omgeving hier niet meer van kan genieten. Als mensen zelf kiezen om niet verder te gaan in dit leven, dan is dat moeilijk te bevatten. Het is hier zo prachtig en ze kan er niet meer van genieten… We praten er even over en opnieuw besef ik wat fijn het is om samen te lopen en dan ook nog met een heel fijn wandel- en praatmaatje.
Het is zondag en redelijk zonnig en dat maakt dat we in de loop van de dag veel wandelaars tegenkomen. De rust van de winterse wandeldagen is overgegaan in opgewekte, drukkere wandeldagen van het voorjaar. Op zich ook wel weer handig, want als we mijn thermosfles niet open krijgen, kunnen we dat aan een ‘sterke’ man vragen die net langs komt. Helaas lukt het hem ook niet. Hij geeft de fles terug: “misschien ben ik toch niet zo sterk.” “Misschien heeft u vandaag uw dag niet, dat kan ook.” Gelukkig lukt het daarna wel om de fles open te krijgen, puur omdat ik het vertik om een hele dag met een liter heet water te gaan lopen! Dat is teveel gewicht.
We belanden in een stuk lindenwoud. Iets waar ik heel blij van wordt. Er bestaan bijna geen lindenbossen meer in Nederland, terwijl dat voorheen veel voorkwam. Lindes zijn bomen die heel goed het kalk vast houden in de bodem en daarmee voor een gezond bos zorgen. Hier staan ze mooi gemengd met eiken prachtig en krachtig te stralen in hun schoonheid. We tikken de rand van Gulpen aan, waar ik een eerste eend met pullen ontdek in het water, en klimmen via de Dolsberg richting kasteel Wijlre waar we linksaf slaan en een stuk het riviertje de Geul volgen. Van het heuvellandschap belanden we daardoor ineens in een smal, vlak rivierdal waar de Geul al kronkelend zijn weg vindt en waaruit de Brand bierbrouwerij al eeuwenlang het water tapt voor haar bier.
In de namiddag bereiken we via Schil op Geul in ‘Kluis’ of eigenlijk op ‘Kluis’ en beboste heuveltop, nabij een mergelgroeve, waar al eeuwen een kapel staat. Hier hebben vanaf de 17e eeuw 16 kluizenaars in een kleine woning naast de kapel hun dagen gesleten in meditatie en contemplatie. De mensen uit het dal brachten hen eten. Ik hoop dan in ruil voor een goed gesprek of een paar wijze woorden, maar dat vertelt het verhaal niet. De sfeer is er in ieder geval bijzonder. De kapel is wit met een grijs leistenen dak, er staat een heg omheen. Er naast is een grote cirkel met eeuwenoude beuken, waar om heen kruiswegstaties staan. Die beuken doen me meer dan de moderne witte pilaren met de bekende schilderingen erin. Aan de andere zijde van de kapel staan grote, dikke linden. De sfeer is zacht, liefdevol en vol acceptatie. Dat binnen laten komen, doet opnieuw de tranen stromen, maar dat maakt niet uit. Wat een prachtige plek!
We treffen Evert onderaan de heuvel, vlakbij kasteel Schaloen waar het extreem druk is. Gelukkig mogen we snel het aan de overzijde gelegen dal in wat ons naar het Gerendal leidt. Een prachtige, verstilde vallei met enkel een orchideëentuin en twee boerderijen. We wandelen een stuk in stilte waardoor ik in alle rust de sereniteit en schoonheid van de vallei kan ‘indrinken’.
Via allerlei draaihekjes belanden we in Scheulder waar we een terras op zoeken, puur omdat het weer kan. Maar het kan niet zoals we gewend zijn, waardoor Evert en Kitty aan de ene tafel zitten en ik een tafel verderop. De serveerster is streng en we moeten papieren invullen. Echt gezellig is het niet, we zwaaien en proosten maar op afstand. Een dag met ‘pieken’ en ‘dalen’, zowel in het landschap gedurende de tocht alsook qua ervaren emoties. Een mooie dag, en een dag om dankbaar voor te zijn.