Het is donderdag 8 april. Er is een dunne streep licht te zien vanuit de slaapkamer. Heel voorzichtig doe ik het gordijn open en zie een stuk blauwe lucht en het is droog en geen sneeuw. Leven uit een rugzak is zeer eenvoudig dus alles is zo ingepakt. Het inbegrepen ontbijt dat voor de deur is gezet gebruiken we gedeeltelijk, de rest nemen we mee. We lopen naar de bus die ons weer vanuit Sittard naar Born rijdt. Het is echt heerlijk weer en na een klein stukje lopen door Born komen we in de bossen. Marijke zit niet helemaal goed in haar energie en daarom besluiten we gelijk in stilte te gaan lopen door een prachtig bos. Het mijmeren is gelijk begonnen deze dag. Ik observeer bij mijzelf dat voor mij de 5e dag aaneengesloten wandelen me erg goed doet, alsof ik in een flow kom. Ik voel me energiek en vrolijk. Ik probeer in het nu te zijn door de geluiden te observeren. Het is een fantastische belevenis, wat een vogels hoor ik. De zon schijnt over de bosanemonen, een gelukzalig moment. Omdat ik iets sneller loop dan Marijke moet ik zelf het boekje ter hand nemen en bij een splitsing vind ik mijn weg. Bij een volgende afslag zie ik dat ik mijn speciale grote paperclip verloren ben, die hield mijn boekje op de goede bladzijde open. Ik merk dat het me raakt en gelijk mijmer ik over loslaten. Het is maar materie. Of het nu komt dat ik deze les goed doorkom weet ik niet maar als Marijke en ik later een bankje nemen voor een theetje en haar vertel over mijn miniproces zegt ze: ta-da en geeft mijn paperclip terug die ze gevonden heeft.
In het bos is mijn oog gevallen op een tak in de vorm van een Y. Het komt binnen. Wat betekent die Y? Bereid die Y mij voor op de komst van een kleinzoon (we gaan het binnenkort horen)? Het kan ook een splitsing zijn. Marijke en ik hebben het er de afgelopen dagen over gehad hoe we verder gaan nadat we Maastricht zijn aangekomen. Omdat de grenzen nog niet open zijn is alles onzeker. Ook de hoeveelheid vrije dagen is voor beiden verschillend. In perfecte harmonie besluiten we dat we elkaar de vrijheid geven om verder te gaan in eigen tempo en tijd en waar mogelijk samen. De Y symboliseert dit proces.
Sittard in- en uitlopen is een bijzondere belevenis. Je loopt van het vlakke land zo de Kollenberg op en vandaar uit ben je echt in het Limburgse landschap. Heerlijk even zo door de winkelstraten van Sittard te lopen. We hebben ogen te kort want we zijn het niet meer gewend. Jammer toch dat er geen terrasjes open zijn op de markt.
Aan de rand van Sittard lopen we de Kollenberg op. Een klimmende wandelweg met 7 afbeeldingen van het lijden van Christus. Weer zo'n religieus moment. Boven op de berg vinden we een bankje voor onze lunch. We zitten op een kruispunt en er lopen veel wandelaars langs. Houdoe, goedemorgen, we spreken het vele keren uit. Een gesprek zonder dialoog hebben we met een oude rot in het vak. Pet op met de schelp van Santiago erop. We horen zijn hele levensverhaal van 3x Santiago lopen tot en met het verhaal over zijn vrouw die in het ziekenhuis werkt.
Wij stappen weer op en lopen langs kronkelende holle wegen richting Spaubeek. Het is heerlijk wandelweer. Wat een verschil met gisteren. Na Puth lopen we langs een leuk kasteeltje. Het einde van deze dagen is inzicht. Ik zeg in het bos nog tegen Marijke, laten we nog even goed zuurstof happen want straks zitten we 3 uur in de trein. Dat is half drie. Na 5 minuten komen we bij het station. De trein komt er aan en om half zes stap ik uit bij Station Heemstede-Aerdenhout. Alle aansluitingen lopen perfect.
Wat neem ik mee van deze dagen? -De toevalligheden. Voor mij is dat altijd een teken dat ik ben waar ik moet zijn op dat moment. -Na sneeuwstormen komt zonneschijn. Het verschil is uitdagend en doet me goed. -Veel gedeeld over het vrouw zijn. Hoeveel ruimte neem je als vrouw als je je periode hebt. In andere en oude culturen is daar een ritueel aan verbonden. Hoe deed ik dat vroeger? Maar ook over de kracht van vrouwen in het oude Thorn en de kracht van vrouwen in de huidige regering bedenk ik me nu. -De Y neem ik mee de toekomst in.
Ik voel dat het wandelen mij vertraagd in mijn zijn. Ik voel me helderder en vitaal. Minder stress in het leven doet goed. Ik loop langs een boom met miniatuur vlaggetjes. Dat verbeeldt het goed, een kleine wereld, leven in het nu.
Op naar de laatste 3 etappes die we eind april/begin mei gaan lopen.
Pelgrimeren in Coronatijd deel 17 Marijke
We nemen een andere buslijn naar Born. Ergens onderweg schiet ik in de stress als de haltes waar we gister langs kwamen er niet op staan. We lijken in een ander dorp te belanden. Kitty gaat het vragen aan de chauffeur en we zouden toch echt in Born eruit kunnen. Ik ben er niet gerust op, totdat blijkt dat we via Nedcar Born, eerst door Holtum rijden en dan terug naar Born. We kunnen bij dezelfde halte waar we gister instapten eruit. Opnieuw steken we de A2 over om dan in de bossen van Limbricht terecht te komen. We lopen een stuk in stilte. Vandaag is het droog (eindelijk) en de zon schijnt af en toe. Het loopt een stuk lekkerder en toch ben ik traag vandaag. Het gaat allemaal wat moeizaam en daar waar gisteren de kilometers voorbij vlogen, lijk ik nu niet vooruit te branden. Na het prachtige kasteel Limbricht houden we pauze op een bankje met zicht op Sittard. Wat we gisteren in 12 minuten met de bus deden, daar doen we nu dik twee uur over.
Mijn mindere start vandaag gaat gelukkig over in een betere stemming als we door de lange winkelstraat van Sittard lopen. De winkels zijn dicht, of open op afspraak. Toch lopen er wat mensen en als Kitty ergens naar een toilet gaat, wandel ik even door naar de markt waar het een soort van gezellig is met meer mensen en kraampjes en daardoor meer sfeer. Grappig dat je dat soort dingen kan missen in deze gekke coronatijd. En als het er dan een beetje is, dan is het nu bijzonder. Terwijl het voorheen heel gewoon was.
Via de 7 kruiswegstaties klimmen we omhoog de Kollenberg op naar de Rosakapel (gesloten). En even verder staan we opeens in het open land met een prachtig panoramisch uitzicht over de dalen en de stad! Zo wandel je de stad in, en zo er ook weer uit. Bovenop de berg bij een bankje lunchen we met de bammetjes die iemand van het hotel zo lief voor ons belegd heeft als zijnde ontbijt. Ik maakte gister een grapje over het ontbijt: “misschien had iemand onze boterhammen wel alvast gesmeerd voor ons.” Maar dat bleek inderdaad het geval te zijn, toen we de tas voor de deur van de kamer vonden. Er zaten twee pakketjes in met boterhammen kaas en worst. Handig voor onderweg.
We zijn nu echt in het Zuid-Limburgs heuvelland aangekomen! Het landschap is prachtig, open velden met akkers afgewisseld met bossen waar de eerste bomen in bloesemtooi staan. Wat een verschil met het vlakkere rivierland van gisteren. Het voelt vandaag ook meer als vakantie. Of dat door de omgeving komt of omdat het veel beter weer is? Waarschijnlijk allebei.
Heuvel op en heuvel af wandelen we naar het zuiden via Windraak en Puth. Het laatste deel gaat via kasteel Terborg uit de 11e eeuw door het Stammenderbos, de regio waar de Bokkerijders hebben huisgehouden. Vanuit het bos belanden we op het station, waar een sprinter naar Sittard aan komt rijden. Met een sprintje halen we deze net. Op Sittard kunnen we binnen een paar minuten op de intercity naar huis stappen en zo verloopt de thuisreis heel voorspoedig. In de trein kom ik erachter dat achterop de tas van de pelgrimsvereniging een kaart staat met alternatieve routes. ‘Kies het andere pad’ staat er boven. Interessant, zeker na de opmerking van die man eergisteren over zijn eigen route naar Rome. Wie weet wat het gaat worden.
Kitty vraagt wat ik meeneem van deze vier wandeldagen. In ieder geval neem ik het zijn met de elementen mee, de sneeuwstorm van gister, de ontmoetingen onderweg met andere wandelaars (hadden we op eerdere dagen nog niet), synchroniciteit en ook wel het thema Vrouw-zijn naar aanleiding van Thorn en de gesprekken onderweg. Ik ben benieuwd wat Kitty meeneemt van deze dagen. Maar dat komt vast in haar blog te staan. Nog drie etappes te gaan tot Maastricht en dan zit het Nederlandse deel van de route er op. Wie had gedacht dat het zo snel zou gaan?!