Het is 15 januari 2021. We gaan 9 uur van huis om op tijd te kunnen gaan lopen, want het wordt weer een lange dag. We zetten de fiets in Hardinxveld-Giessendam om daarna te starten in Bleskensgraaf. Het is koud, ijs in de sloot. Bij het eerste markeer punt en eerste hekje doen we een klein ritueel. Al heel lang doen Evert en ik (vroeger met de kinders) een vriendschapsbandje om als we op vakantie gaan. Als teken van verbondenheid. De laatste jaren laat ik die maken door Minke. Ze vlecht met de kleuren van het land. Ons thema deze reis is in verbinding staan met onszelf. Ik vond hele klein harte bedels op internet. Blauw is de kleur van communicatie en zo werden het blauwe bandjes met een ingevlochten hart. Een ieder die meeloopt krijgt zo'n bandje. Als we over het eerste hekje geklommen zijn staat er een veer in het gras. We bespreken het thema zachtheid. Hoe zacht kunnen we voor ons zelf zijn. De dag ervoor merk ik hoe zwaar het is om te werken met zoom. Ik geef de les niet zoals ik hem zou willen geven. Ik ben dan helemaal niet zacht voor mijzelf. Met de veer omarm ik de criticus in mijzelf. Er over te delen geeft ruimte en rust. Zachtheid is een deugd en als je die goed ontwikkelt kun je het leven beter omarmen met zijn windstiltes en stormen. We lopen 9 km aaneengesloten door het weiland. Pelgrimeren in protestant Nederland met heel veel knotwilgen. Na de lunch gaat Evert met de fiets weer terug naar de camper. We lopen langzaam het rivieren gebied in. Een ander beeld van Nederland. In het natuurgebied Avelingen lopen we in stilte. Ondanks kou en vermoeidheid is er zo'n tevreden gevoel. Zo een te zijn met de natuur. Weer die dankbaarheid. Dan komt Gorinchem in beeld met de brug en de toren. Maar oei oei we lopen verkeerd en missen een roodwit bordje. We moeten een paar km terug. Maar met een banaan en wat chocola gaat dat lukken. We lopen daarna ipv op de weg over een grasdijk. Heel zacht en bezaaid met veren. Zo komt zachtheid nog meer in ons systeem. Bij de stadswal van Gorinchem komt Evert ons tegemoet. We zijn er bijna ware het niet dat een ontwerper ooit een stadswal heeft gebouwd in de vorm van een ster. Nog ruim 2 km lopen terwijl we de camper aan de overkant van het water bijna kunnen aanraken. We overnachten in de haven van Gorinchem aan de Merwede. Het hertenstoofpotje met rode kool smaakt meer dan lekker. Dank Marijke voor dit heerlijke maaltje. Het was een fijne dag, windstil, fris en zacht. Deze dag hebben we besproken hoe we de verslaglegging van de tocht vorm kunnen geven ieder op onze eigen manier. Ik zal de verslagen tot en met dag 6 van Marijke toevoegen en vanaf dag 7 gaan we elkaar brieven schrijven. We gaan onderzoeken of dit werkt. De hele pelgrimstocht is een ontdekkingstocht, daar past dit prima bij.
Pelgrimeren in Corona tijd deel 6 Marijke
Het lopen werkt verslavend. Of we worden gewoon fanatiek. Nog geen twee weken later gaan we alweer op pad. Het boogbruggetje bij Bleskensgraaf waar we eindigden in de schemering ligt er nu in de vroege ochtend gelaten bij. We steken de weg over en mogen opnieuw een grasdijk op. Kitty verrast me met een blauwe geknoopt armbandje. Het staat voor communicatie en verbinding. Het hartje slaat terug op onze intenties. Wow! Verrast en geraakt knoopt ze het bandje vast om mijn pols.
Niet veel verder staat een witte veer rechtop in het gras. De randjes bewegen losjes mee op de wind. Een prachtig beeld met op de achtergrond het zo typische Hollandse landschap van hier: houten hekken, grasdijk en molen. Zo wit, puur en kwetsbaar in het koude winterweer staat deze veer fier rechtop te stralen. Een kadootje van de natuur en een mooie start van de wandeling.
We wandelen met zijn drieën en het is leuk met Evert uit te wisselen en hem beter te leren kennen. Het pad gaat langs een sloot door weilanden, kilometers lang grasland met enkel een kleine driehoek van bos: Het Kraaiebos. Wat hebben wij Nederlanders ons landschap gevormd!
Via een prachtig wilgenlaantje, de zoveelste ‘tiendweg’ belanden we op weer een tiendweg. Tijd om eens uit te zoeken waar die tiendwegen voor zijn. Het enige dat ik kan vinden is dat ze waarschijnlijk aangelegd zijn ten tijden van de veenontginningen en mogelijk een functie hadden bij de waterbeheersing. Het woord ‘tiend’ zou verwijzen naar de tienden van de belasting die geïnd werd of afgeleid zijn van het ‘tieën’ het trekken van karren langs de vaarten. Ze zijn wel oud die tiendwegen, de meeste zijn aangelegd in de periode 1100 tot 1500. Dus we lopen over historische gronden.
In Hardinxveld-Giessendam haakt Evert af. Wij lopen verder langs het spoor over een heel klein tegelpad door een natuurgebiedje langs tuinhuisjes. Kitty raakt aan de praat met een peuter die met zijn papa die hond uitlaat. Het is een grappig gesprekje en ik moet glimlachen. Kitty maakt makkelijk contact met mensen en is altijd in voor een praatje en zeer geïnteresseerd in anderen. Ik zit zelf nog wel eens in een soort ‘gaan’ modus en groet wel, maar dat is het dan ook wel. Ik ontdek een bordje Pelgrimspad aan de rechterzijde van ons paadje. “ Ga daar maar bij zitten dan maak ik een foto”, zegt Kitty. Eh, op de bladeren? Ik ben enigszins verwonderd. Dan blijkt links aan het pad een bankje te staan met ‘Pelgrimsbankje’ erop geschilderd. We moeten lachen. Ze gaan allebei op de foto!
Het lukt ons om eindelijk eens echt verkeerd te lopen. Na een diepgaand gesprek over Kitty’s leservaring slaan we net een weg te vroeg rechtsaf. De route is niet leuk en pas als we op een industrieterrein komen, begin ik te twijfelen. We hebben al heel wat kilometers in de benen en misschien was dat de reden dat we niet meer zo scherp waren. We keren om en lopen het hele onrustige stuk met veel voorbijgaand verkeer terug. Steken de brug over en komen nu aan de juiste kant van het water op een grasdijk uit. De dijk is een oase van rust tussen het geraas van de snelweg aan de ene kant en het drukke verkeer aan de overzijde van het water.
Op de oude vesting treffen we Evert aan. De camper staat in de jachthaven. Het is nog een eind in de schemering door lopen, maar dan komen we op het meest rustige stukje Gorinchem dat er is. Net achter de dijk stroomt de Boven Merwede. Heerlijk om even in stilte op de dijk te staan vlak onder het havenlicht. Het is donker inmiddels en de lichten van schepen bewegen, nee glijden bijna, over het water. De kracht van de stroom, het voorbij snellende water onder mij doen me even klein en nietig voelen. Prachtig! Mijn tent kan mooi achter een heg in het gras staan en in de warmte van de bus kijken we terug op een prachtige etappe. Warm in mijn slaapzak gedoken, voel ik even aan het blauwe bandje om mijn pols. Verbinding is wat ik meeneem van deze etappe.