Oei, wat een koude nacht was dat. Met muts op en dikke sokken aan geslapen, maar het campertje (voortaan Nugget geheten) is goed warm te stoken. Omdat we naast een boerderij aan de route overnachten gaan we op pad als het nog schemert. Als je loopt zijn er een paar belangrijke factoren, heb ik ondertussen geleerd, om rekening mee te houden. En er zullen er zeker bijkomen. Hier de eerste: Goede balans tussen in- en ontspanning. Dat is in de winter wat lastiger omdat je niet even lekker in het gras gaat liggen. Soms even een korte stop en dan snel weer op pad om lekker warm te blijven. Ik heb mijn zelf gefilte wollen lap mee en die geeft me alles wat ik nodig heb. Heerlijk om op te zitten. Altijd warm. De tweede factor om rekening mee te houden: Goede voeding. Het is echt voelen wat je nodig hebt. De calorieën vliegen er doorheen. Ik zal hier later in het verhaal op terugkomen. In de vroege morgen lopen we Schoonhoven binnen. Hier hebben we ons eerste pontje. Voor 0.75 pp varen we over. Ja en dan zijn er op elke tocht saaie stukken nu langs een weg met wat industrie. Het is net als het leven, het is niet altijd leuk!. Toch is daar op die lantaarnpaal dat wakende oog. We zien de eerste sneeuwklok. Je moet het zien. Het geeft ons elke keer weer gespreksstof. En snel daarna komen we weer in de sfeer van het pure Hollandse zijn, schattig dorpje (Groot Amers) en een lange dijk met veel molens. De derde factor om rekening mee te houden in het beleven van de tocht is het weer. Deze dag is het een beetje guur. Goede kleding is belangrijk, mijn schoenen zijn me heilig. We lopen 4 km langs de molens en daar staat ineens de Nugget. Dit geeft wel een heel luxe gevoel. Is dit nog pelgrimeren? Maar door de lockdown is er geen enkel restaurant open en dan is lunchen in de Nugget toch geoorloofd vinden we. Evert bakt een eitje voor ons, wat hij die morgen op de boerderij heeft gekocht. Na het havermout ontbijt eet ik zo 4 boterhammen en een paar krentenbollen over de hele dag. Verder nootjes en een mueslireep, chocola en bananen. Dan in de avond een voedzame warme maaltijd. Als we weer gaan lopen voel ik een blaar. Hij springt open en als ik nu loop doet het zeer. Gewoon doorlopen zegt Marijke, het gaat vanzelf over. En zo bijzonder, het is zo. We gaan de weilanden van de Alblasserwaard in. Kilometers riet en water. We lopen in stilte. Weer dat geluksgevoel. Dat ik dit toch doe! Dan ineens is er een haas in beeld en nog een. Later lees ik dat hij staat voor vruchtbaarheid. Het kan betekenen dat de energieën om me heen, vruchtbaar zijn voor de plannen of ideeën die ik heb. Maar het is ook naar binnen keren, laag bij de grond blijven en waakzaam zijn, kijken wat er is. Ik neem het mee in de weken erna. Bij De Donk, een minidorpje op een terp, rusten we. Ik heb een dip, ga ik het halen? Natuurlijk, een banaan en een stuk 100% chocola doen wonderen. Zo apart dat dat zo snel werkt. Ik had het op dag 2 ook al gesignaleerd. Wat leer ik toch veel. We lopen fluitend de laatste kilometers naar Bleskensgraaf. We hebben 50 km in de benen in 2 dagen en plannen gelijk de volgende 2-daagse, 15 en 16 januari 2021.
Pelgrimeren in Coronatijd deel 5 Marijke
Het is nog donker als de wekker gaat. Nog een keer omdraaien zit er niet in, want we willen vroeg op pad. Wat helpt om er dan toch maar uit te gaan, is alvast het ventiel van mijn matje opendraaien. Dat verandert mijn warme nestje al snel in een oncomfortabel koud bed. Ik ruim meteen de slaapspullen op in de rugzak en wil starten met de tent afbreken als Evert meldt dat er thee is. Eerst lekker ontbijten in de warme bus. Die tent komt wel. Het was fris vannacht maar in de slaapzak goed toeven. Ik slaap in het tentje dat mee is geweest tijdens mijn voetreis van Amsterdam naar Rusland. Toen was het mijn huis of thuis al die maanden dat ik aan de wandel was. Om nu weer in dit ‘oude’ tentje te liggen doet me glimlachen en terugdenken aan al die mooie momenten van toen.
De zilverstad Schoonhoven is nog in diepe rust als we door het centrum wandelen. Wat een prachtige, oude stad is dit met van die mooie, versierde gevels. Als we door de poort gaan, komen we uit bij het water van de Lek. De pont komt net aangevaren en niet veel later kunnen we aan boord. Aan de overkant gaan we links af richting de vesting van Nieuwpoort. Was er niet iets met de slag van Nieuwpoort? Hoe zat het ook alweer? Ik heb het even opgezocht, maar dat was de slag bij Nieuwpoort in België in 1600. Dit vestingstadje kreeg al in 1283 stadsrechten. Maar ook bij deze Nieuwpoort is veel gevochten onder andere in de 15e eeuw en in de 17e eeuw.
We ontdekken een oog op een lantaarnpaal. Apart dat mijn oog getrokken wordt naar zoiets klein als deze beschilderde steen op de paal. We voelen ons bekeken. De er onder geplakte QR code werkt niet, dus geen idee wat voor verhaal hierbij hoort. Misschien staart het gewoon terug naar het verleden.
We zijn een beetje verwend met alle gras- en modderpaden over dijken en door rustige groene weilanden. Vandaag krijgen we redelijk wat asfalt te verduren. Eerst een lang recht stuk over de Wilgenlaan en daarna een lang recht stuk over de net nieuw geasfalteerde Molenkade waar we drie molens passeren. Kitty ziet de bus van Evert aan de overkant staan. Voordat we daar zijn moeten we eerst nog een hele lus maken. We besluiten even te pauzeren bij de 2e molen. Lang duurt die pauze niet, want het waait en is ijzig koud. Er is te weinig beschutting om warm te blijven. De hond van de molenaar vindt het maar niks dat we aan de rand van zijn domein zitten en blijft net zolang blaffen tot de molenaar komt kijken. “We zijn ‘goed volk’” roepen we.
Na een warme lunch in de ‘nugget’ slaan we linksaf een dijk op langs een met riet begroeide wetering. We lopen weer een tijd in stilte. Kitty waaiert ver voor me uit en ik loop lekker te mijmeren en te genieten van het landschap. Het ritme van het lopen, de weidsheid van het landschap. Het brengt rust in mijn hoofd. Welverdiende rust.
Aan de overkant komen we in Den Donck. Een fantastisch, mooi bijna idyllisch gehucht op een oude rivierduin die meters hoger ligt dan het omliggende land. Hier moet al eeuwenlang bewoning geweest zijn. Je voelt dat bijna als je tussen de boerderijen doorloopt. Een kleine leefgemeenschap in het groene niets. Een dik uur later bereiken Evert die ons opwacht bij het karakteristieke boogbruggetje van Bleskensgraaf.
Etappe 5:
Eindelijk eens met een boot
Door waterrijk Nederland
Waar ogen op paaltjes
Het verleden aanschouwen
Waar we knus in de bus
Met een eitje als lunch
Private catering in een verstild Hollands landschap
Genieten van mooie stappen tijdens onze eerste etappen
Het nieuwe jaar in.
Op naar Rome!