Pelgrimeren in corona tijd deel 3 Nieuwveen- Reeuwijk 2 verhalen 1 tocht.

Het is 16 december 2020. Het pad roept weer. Dit keer eerst een openbaar vervoer klus. We rijden een stuk samen met de auto. Daar na met de bus vanuit Alphen 20 haltes naar Nieuwveen. Het weer is somber. Een grote dikke deken ligt over het landschap. Maar al in de bus komt er een magisch gat in het wolkendek. De zon is sterk en breekt door. Het is 11.30 uur als we starten met stralende zon en blauwe lucht. Zo zal het blijven de hele dag. Nu al weer dankbaarheid. Het thema van de afgelopen weken. We lopen langs dijkjes door weilanden en klimmen over wegblokkades. We bewonderen weer andere molens. We ontmoeten zwanen, eenden en ganzen. Lopen heel veel onverhard. En ergens echt midden in een weiland moeten we een bruggetje over en net op dat moment vaart er een bootje onderdoor met twee vissers. Even een leuk flitsend contact. We hebben het over dankbaarheid. Als je per dag bewust kijkt waar je dankbaar voor bent is dat toch wonderbaarlijk veel in mijn geval. Ondanks de corona tijd of misschien juist door de corona tijd heb ik het idee dat ik veel dichter bij mij zelf kan komen. Voelen, constateren wat er toe doet in het leven. Werken aan gezondheid, fysiek en mentaal. Maar dat ik ook leer. Wie had gedacht dat ik zo met zoom zou werken. Marijke en ik zijn allebei zeer dankbaar dat we lopen. Dat onze benen het doen! Het laatste stuk van de wandeling lopen we in stilte. We gaan de schemering in. Dat is zo bijzonder. Gaan richting de zon die ondergaat. De kleur uit het leven zien verdwijnen. De geluiden die verstillen. Beide hebben we het gevoel omhuld te worden. Die omhulling neem ik mee in de feestdagen die er aankomen. Kijken hoe het zal zijn in deze corona tijd wanneer alles anders is. Mijn gezin opgesplitst ontmoeten. Gewoon maar zijn. Na 25 km wandelen we de Reeuwijk binnen. Marijke stapt op de bus naar Alphen en ik aan de andere kant van de straat de bus naar Gouda. Om 19.00 uur ben ik weer in Vogelenzang. Zeer voldaan. We hebben afgesproken dat we twee etappes gaan lopen de volgende keer, omdat de afstand steeds groter wordt naar het begin punt. We wandelen het nieuwe jaar in op 2 en 3 januari 2021

Pelgrimeren in Coronatijd 3 door Marijke

Half December. Nu we toch bezig zijn, laten we nog maar een etappe doen. Kitty wil graag rond Midwinter wandelen, van het donker naar het licht. Het wordt een aantal dagen daarvoor en we starten vol in het licht, want we zijn pas rond half twaalf bij het beginpunt. We volgen de Hogedijk, een grasdijk dwars tussen de weilanden door langs de ringvaart van de Nieuwkoopse polder. Vanaf de verhoogde dijk hebben we een prachtig weids uitzicht over de graslanden vol ganzen en af en toe zwanen. Ook dit is Nederland: cultuurlandschap ontstaan door het vergraven van de veengebieden. Lange, smalle, rechte stukken land met nauwe sloten ernaast.

We praten en delen over onze levens. Kitty stelt mooie vragen, vragen die net even dieper gaan en me vaak aan het denken zetten, bewuster maken van mijn pad. Ze is tekendocent / creatief therapeut en heeft een prachtige kerstkaart ontworpen. Ze geeft les in mandala tekenen en de 7 chakra’s. Over een hekje klauteren we naar het vervolg van de dijk. Het pad wordt smal en modderig. Het leidt ons langs drie molens die ooit het water omhoog pompten. Sommige molens zijn bewoond. Dat lijkt me zo’n mooie, authentieke manier van wonen.

Een lang recht stuk volgt en we bevinden ons te midden van groen, het is stil, sereen bijna. Prachtig. Dan hoor ik opeens stemmen. Voor ons loopt niemand. Achter ons ook niet. Wonderlijk. We moeten een heel smal, gammel boogbruggetje over. Er komt net een bootje aangevaren met twee vissers. Hier zo in het midden van niets, waar we ons even helemaal alleen op de wereld waanden, volgt dan opeens zo’n ontmoeting. De mannen op het water, wij op de aarde. We praten kort met ze en wensen elkaar een fijne dag. “Dat de vissen maar mogen bijten!”.

Het is een heel groene etappe door het groene hart. Er is veel rust, stilte. Het past wel bij de verstilde december periode. Ik loop iets minder lekker dan de vorige dagen. Mijn tijdelijke bril zit niet goed en glijdt elke keer af. Een provisorisch geknoopt elastiekje houdt ‘m op zijn plaats, maar zit eigenlijk te strak. Ik merk dat de pijn invloed heeft op de beleving, me meer naar binnen doet keren, afleid van het genieten van het landschap. Ik deel het met Kitty. Delen helpt, heeft ze me vorige keer geleerd.

In het schemerdonker lopen we een laatste dijk over richting Reeuwijk. Een intense ervaring door de koude van de avond. Een intense ervaring van het licht naar donker in deze donkere wintermaand. Dankbaarheid voor deze ervaring is wat ik meeneem van deze etappe.

Etappe 3:

Stappend door het groene hart

Zwanen en bananen

Weidse landschappen

Stilte

Met plots stemming in het groene niets

Molens, Hollands Glorie

En jouw scherpe blik

Houd ons op de route

Tussen al ons geklets door