Het is 19 februari 2021. Drie weken hebben we niet gelopen en wat is er veel gebeurd. Nog steeds lockdown en avondklok maar een week van sneeuw een weekend ijspret en strenge vorst. Alsof er dit weekend een knop wordt ingedrukt en we à la minuut van winter naar lente gaan. Persoonlijk is er ook het een en ander gebeurd. Het pad leert me de lessen. Mijn heup blijft aandacht vragen en mijn geest daardoor des te meer. Hoe ga ik hier mee om, wat is er aan de hand. Is er een zelfherstellend vermogen? De regenworm gaf me een teken de vorige keer. Ik onderzoek met een fysiotherapeut en krijg een wijze les mee. Bij dit soort wandelen moet je de afstanden langzaam opbouwen. Mijn heup is overbelast, een lichte slijmbeurs ontsteking. Het is goed om kracht op te bouwen en actief te stretchen. Nog bewuster ga ik tussendoor naar de yoga en de bootcamp. Ik besluit om de wandeling naar Spoordonk maar 13 km te lopen, de rest loopt Evert. We hebben een deal.
Het is bijzonder dat we weer een gast hebben. Renske loopt mee. Met Marijke en Evert starten ze in Vught. We wisselen bij 't Eind. Ik vermaak me met tekenen op een prachtige plek in de zon. De thee en koffie staan klaar als ze er aan komen. Daarna wisselen Evert en ik. Ik loop het gedeelte door de Kampina. Heerlijk om ondergedompeld te worden in de natuur. Het is prachtig weer en de natuur opent zich voor een nieuw seizoen. De krokussen zijn gesloten maar al boven de grond. Heel meditatief lopen we over zandpaden, langs vennen en meanderende stroompjes die gevoed zijn door al de smeltende sneeuw. Renske vertelt over haar lange wandeling die ze gaat maken in maart. Wat een prachtige uitdaging gaat ze aan. Dit is nu de inspiratie die je krijgt op het pad. Marijke en ik mijmeren dit weekend over tijd en stromen. De tijd nemen om te herstellen, pauzeren, accepteren. De tijd nemen om te overdenken: Hoe stel ik mijn grenzen, mijn mind wil meer kilometers. Stromen gaat voor mij over het laten gebeuren en vertrouwen. Uit het hoofd en voelen. Ik hoor ergens dat de weg van mind naar hart de langste wandeling is. Totaal lopen we met z'n vieren 23 km. Evert 10 en ik 13. Het is toch creatief opgelost zo. In de avond genieten we van een heerlijke pasta maaltijd op een wintercamping in Oirschot.
Pelgrimeren in Coronatijd deel 10 Marijke
Na onze mijlpaal in Den Bosch een paar weken geleden merk ik dat ik weer nieuwe zin moet ‘kweken’. We hebben ergens naar toe gewerkt en dat al vrij snel bereikt. En nu gaan we een volgende fase in. Het hele ‘nieuwe’ is er af en we hebben een soort routine ontwikkeld zo met elkaar.
Evert en Kitty pikken me op in Vught. Evert zal met mij en Renske, die ook weer mee wandelt vandaag, starten. Kitty heeft een lichte heupblessure en zal in de middag wisselen met Evert. Een andere samenstelling, al voelen ze wel als een team. Ik denk dat het voor Kitty lastiger is dat ze een stukje niet mee kan lopen en het aantal kilometers moet beperken.
Renske leidt ons langs de villawijken van Vught richting het bos en vertelt ons over de bizar dure huizen die hier staan. Ik vraag me altijd af of mensen met miljoenen op de bank nu echt gelukkig zijn. We praten er een tijdje over, totdat Evert ineens zeer afgeleid is als er een zwarte auto voorbij rijdt. Hij stopt middenin zijn zin en kijkt de auto volledig na, alsof er een heel mooie vrouw voorbij komt. “Dat is een Bentley.” Mij zegt het niet zoveel, maar het blijkt een auto van vijf ton te zijn. Ik moet vooral heel hard lachen om zijn reactie op de auto. Door mijn opmerking dat dat echt iets voor een man is, is de toon gezet voor de rest van de wandeling. Zeker als ik het boekje onderste boven houdt omdat de kaart dan precies loopt zoals we lopen. “Dat is dan echt weer een vrouwending.”
We passeren een oud schuurtje met een nis waarin een Maria beeld staat. Er ligt een grote Jacobsschelp naast. Net zo een als we op onze rugzakken hebben hangen. Jammer dat Kitty er niet is. We volgen een zandpad dat op enige afstand van de Esche stroom ligt een water dat naar het dorp Esch stroomt. Het eindigt in t Eind. En aan het eind van t Eind staat Kitty ons op te wachten bij Kasteel Nemerlaer. Het kasteel dateert uit de 14e eeuw en is vernoemd naar het riviertje de Nemer. Een ‘laer’ was vroeger een open plek in het bos, aldus het wandelboekje. Met Kitty en zonder Evert wandelen we de lange, rechte oprijlaan af en duiken dan het bos van het landgoed in. Niet veel later bereiken we de Kampina, een prachtig heide en bos gebied van Natuurmonumenten. Een heerlijke lunch gezeten op een omgevallen berk in de zon, doet de Winterse pret van anderhalve week geleden vervagen. Wat een verschil in temperatuur! En eindelijk is het lekker genoeg om even rustig te zitten en te lunchen, zonder dat je al te veel afkoelt. De heide is groots, afwisselend en we genieten volop!
Vanaf de viermannekesbrug, waar geen vier mannekes te ontdekken zijn, maar daar zit vast wel een verhaal aan vast, volgen we opnieuw een riviertje: de Beerze. Het kronkelt door het land. We lopen een tijd in stilte en zoals elke keer vertraag ik mijn pas en zet mijn zintuigen open. Luisterend, mijmerend wandel ik rustig achter de anderen aan tot aan Spoordonk waar de nugget alweer klaar staat. We overnachten even verderop op een camping. Morgen weer een dag en de weersvoorspelling ziet er goed uit.