Pelgrimeren in corona tijd 7 Gorinchem - Nederweert Noord 2 verhalen 1 tocht

Het is 16 januari 2021 . Goed slapen is essentieel om weer energie te hebben voor de volgende dag. Het gekke is dat het lichaam reageert op grote inspanning door of diep in slaap te vallen of door een beetje hyper te zijn. Het eerste heb ik de afgelopen nacht. Het tweede ervaar ik de nacht na deze wandeling. Heel apart. Ik ben er weer klaar voor. Omdat het pont over de Merwede pas om 10 uur gaat besluiten we met de auto om te rijden naar Woudrichem. Ook weer een typisch Nederlands stadje. Ik krijg bij dit soort plaatsjes een sinterklaas gevoel. Hoe hij over die rode dakpannetjes gaat met al zijn kadoos. Het Sinterklaas gevoel is hier wel anders geweest. Heel veel geloofsstrijd. De 80 jarige oorlog wordt beschreven. Wij lopen echter rustig langs een dijk. We lopen nu in het gebied van de bever. Zo bijzonder om zijn knaagsporen te zien. Je ziet de afdruk van zijn tanden in de boomstammen. De lunch gebruiken we aan de dijk in restaurant Nugget met 4 sterren kok Evert. Soep en een eitje op brood. Daarna weer de dijk op. Het is er open en koud. Vandaag verwachten we sneeuw. Het waait meer en dat maakt dat je een wandeling anders beleefd. En er zit al 26 km. in de benen van de tocht van gisteren. Voor het eerst merk ik kwetsbaarheid. We lopen door een natuurgebied voor Aalst. Het is een donker zwart bos. Zak diep in de modder. Ik voel me er niet fijn. Ik weet niet of ik nu iets moet eten of niet. Beetje misselijk. Als we door Aalst zijn gaan we een grasdijk op en besluiten we midden op het pad gewoon te gaan zitten. Ik eet wat en een traan loopt over mijn wangen. De eerste deze hele tocht. We voelen het ook kouder worden. De sneeuw is er bijna. Toch kunnen we ook vreselijk lachen om hoe we daar midden in de kou op de grond zitten. Lachen doet goed en we gaan er weer voor na deze pitstop. Dan juist in de kwetsbaarheid verschijn er een ree in het veld naast ons. Mijn hart maakt een sprongetje. Het dier loopt hier in zijn eentje niet zoals bij ons in de duinen met vele. Dat maakt het bijzonder. Ik lees later: Als je een hert tegenkomt vraagt zij van jou je zachtheid te vinden. Deze heelt alle wonden. Weer die zachtheid. Het is een mooi thema. En dan begint het te sneeuwen. Zacht vlokjes vallen op ons. Nederland wordt bekleed door een dun laagje. Het ziet er al snel prachtig uit. Maar er 5 km. door heen lopen in het open veld is heftig. Lopen met de elementen. Gure wind, de natte sneeuw slaat in ons gezicht. Toch genieten we van dit gevoel. En als dan het campertje ineens in beeld is, is er een zeer voldaan gevoel. 52 km in een weekend. Wouw. Die nacht slaap ik dus pas laat in. Maar de volgende morgen is er een goed herstel en kijk ik al weer uit naar het weekend van 29 en 30 januari 2021.

Pelgrimeren in Corona tijd deel 7 Marijke

De veerpont gaat pas laat in de ochtend door een aangepaste Corona dienstregeling. Evert brengt ons naar Woudrichem, ook een vestingstad. De Boven Merwede wordt de Waal en de afslag die wij volgen blijkt de Afgedamde Maas. Ik vind het interessant om het verschil in landschap en sfeer te ervaren. De stille weidsheid van het Groene Hart heeft plaats gemaakt voor een veel dynamischer landschap met stromend water, verhogingen door zandige rivierduinen en lager gelegen uiterwaarden waar landbouw wordt gepleegd.

Tijdens een plaspauze ontdek ik beversporen! Deze grote knager krijgt het voor elkaar om hele wilgen om te knauwen met de stevige voortanden. Je ziet de strepen van die twee tanden in het hout zitten. De schilfers liggen er achteloos omheen. Even verder vinden we nogmaals beversporen. Dit is het land van de rivieren én de bevers.

Langs oude dijkdoorbraken met wielen (plassen met water langs de dijk) bereiken we bij Brakel weer de Waal en staat Evert ons op te wachten na een tocht door de uiterwaarden. We kunnen opnieuw warm lunchen in de nugget. Evert geniet van het zorgen voor ons en heeft een eitje, salade en een soepje paraat. Ik merk dat ik leer genieten van het feit dat iemand voor ons zorgt. Ik ben eigenlijk geen zorg gewend en zorg altijd voor mezelf. Het is bijzonder te ervaren wat het met me doet.

Door de bagger van een aan gort gelopen weiland langs de Waarden, dan zitten we weer bij de afgedamde Maas, dwalen we op zoek naar herkenningstekens. Het is de eerste keer dat we op de beschrijving moeten lopen. De modderige weiden eindigen in een bos met kaalgevreten bomen door paarden, als ik zo de sporen in de modder bekijk. We struinen door het bos en moeten ergens ‘diagonaal een veld oversteken’. Nergens een rood-witte markering te ontdekken. Aan de overzijde is een overstapje. Kinderen zijn fikkie aan het stoken in het veld. De rook is wit en dik. Meer kinderen komen over de dijk aan met hun moeders. Ze klimmen over het hek. Dat blijkt ook los te kunnen. Dus we kunnen er gewoon doorheen met onze baggerschuiten.

Dwars door het dorpje Aalst gaat het verder langs een wetering….zo’n vier kilometer. Tijd om in stilte te lopen, want dan hoeven we niet op te letten. Het gaat toch alleen maar rechtdoor. Kitty wil eerst pauze en heeft het even moeilijk. Dat is ok. Ik vind het fijn dat ze het deelt. We eten wat, midden op het pad gezeten. We zijn nog geen minuut onderweg als er een buizerd schreeuwt van over het veld. Mijn oog volgt de vogel en ik spot een ree. Ik fluit naar Kitty, we hadden net besloten in stilte te lopen, en wijs met mijn stok. Wow! Wat een cadeau na t moment van daarnet. Kippevel krijg ik ervan en ik voel weer de dankbaarheid. Een diepe dankbaarheid dat de natuur ons ondersteunt op onze weg. Buizerds trof ik vaak onderweg naar Rusland en staan voor mij voor ‘good message’ en positieve boodschap. De ree staat voor zachtheid, maar dat laat ik aan Kitty om te ontdekken.

De eerste, kleine sneeuwvlokken dwarrelen zachtjes omlaag. Niet veel later sneeuwt het echt. We treffen een groepje jagers die staan te roken bij hun jeep. De geweren liggen achterin. Ik moet lachen en denk aan het ree dat achter hen in het veld staat. Ik zeg niks. Tegen de wind in, in de sneeuw is het zijn met de elementen. Heerlijk vind ik het. Het is fijn om mijn lichaam te laten werken en de kou te voelen in mijn gezicht. We lopen door tot de pont van Nederhemert, ons eindpunt voor vandaag. Volgende keer starten we aan de overkant. De pont vaart niet in de winter.

Wat een mooie tweedaagse tocht hebben we gemaakt. Het smaakt naar meer!

Etappe 6 en 7:

Van de stilte en sereniteit

Van het groene hart

Met zijn veenweiden vol ganzen en zwanen

Van graspaden met modder en malende molens

Naar het land van Maas en Waal

Waar we struinen tussen de rivieren,

Langs dijken en door uiterwaarden

Broekbossen met bevers en wilde paarden

Waar het stromend water,

Het water in ons liet stromen.

Zachtheid aan het begin van de reis

Witte veren

En nogmaals aan het einde van de tocht

Een ontmoeting met buizerd en ree

Zachtheid nemen we mee

Naar binnen.