Een rollercoaster we boksen ons er doorheen.

Verhuizen en verbouwen zijn stress vol momenten in het leven. Een achtbaan zou je het kunnen noemen. Vele beslissingen van een knopje tot aan een muurtje dat opnieuw gemetseld moest worden.

Maar als dat een beetje op papier staat komt er even rust, we stappen even uit de achtbaan. We weten nu: 1 juli start de verbouwing. Maar de rust is van zeer korte duur. In deze periode hoort mijn lief dat hij kanker heeft. Stress van verhuizing valt onmiddellijk weg. Het enige waar we vanaf dan mee bezig zijn is behandeling en wat brengt die behandeling. Een flinke achtbaan, een python. We worden geconfronteerd met een heel ander huis. Het ziekenhuis. Dan ook nog het AVL

.(Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis). De tijd erna brengen we elke week door op een andere plek in dit zeer bijzondere huis. We bewegen en buitelen en gillen, soms ogen dicht soms misselijk van angst. Maar het AVL is een huis met deskundigheid. Een huis waar ruimte is voor onzekerheid, verdriet en angst. Onderzoeken, uitslagen en operatie volgen en dan de beslissende dag. Uitslag van alles: Het lichaam is kankervrij. Geen nabehandelingen meer. Wat een waardevol moment. De achtbaan komt tot stilstand we kunnen uitstappen. Moe maar zo blij. Onze geest heeft veel te verduren en het is goed dat er dan tranen kunnen zijn. We laten ze stromen en er komt ruimte voor een nieuw aspect in ons leven buiten de verhuizing. In de periode van het AVL heeft mijn lief ook nog gehoord dat hij kan stoppen met werken. Mijn lief met pensioen per 1 juli? Het was in de achtbaan waar we al in zaten een extra looping. Het bericht kwam een week na het bericht van de kanker. Ze zeggen dat een mens flexibel is maar dat heeft toch een paar dagen gekost om het binnen te laten komen. Van onzekerheid en ziekte naar de vrijheid van niet meer werken. Dit alles binnen korte tijd. De ene dag zaten we op de röntgenafdeling de andere dag zaten we in het werkhuis waar we met inzet van mijn lief elke maand een beloning van kregen waarmee we het leven konden leven. Er werden binnen een paar dagen handtekeningen gezet en een bureau opgeruimd. Looping na looping. Eind juni was de laatste werkdag die we waardevol hebben laten eindigen. We zijn als verrassing als gezin hem opgaan halen op zijn afdeling. Een ontroerend moment zeker met de lading die als een looping voor ons lag van de volgende dag. Zouden er uitzaaiingen zijn?

Maar het kwam goed en we waren vrij. Mijn lief kanker vrij. We hebben ons er letterlijk doorheen gebokst. Bootcampen werd een belangrijke uitlaatklep. Dank aan www.fitparck.nl wat een fijne begeleiding.

Als je in een achtbaan hebt gezeten zoals we dat ervaarden de afgelopen maanden is nu het verbouwen van ons huis het vreugde volle uitzicht uit een gezellige draaimolen. Er wordt zeer hard gewerkt. Er is top overleg met de aannemer het is een feest om elke keer een nieuwe ronde door het huis te maken. Verder ruimen we heel veel op en pakken we in. Het ritueel van de verhuizing komt in zicht. We ervaren deze tijd als waardevol, verdiepend en zijn dankbaar hoe we dit alles met elkaar hebben beleefd met alle lieve familie en vrienden om ons heen. Soms gingen ze mee in de achtbaan en gilden net zo hard als wij en hielden ze onze hand vast. Soms stonden ze aan de kant naar ons te kijken en moedigden ons aan met mooie teksten om vol te houden. Ik kan niet anders zeggen dat ik aan de lijve ervaar wat bijzondere momenten in het leven met je doen. En natuurlijk komt er een ritueel in oktober bij het officiële afscheid van het werkzame leven.

---